Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Fading Gigolo
John Turturro is meer dan zomaar een karakteracteur (zie zijn samenwerkingen met Spike Lee en de Coenbroers) of een commerciële huurling (zie – zij het op eigen risico - zijn hand- en spandiensten voor Adam Sandler en Michael Bay). Heel diep in zijn binnenste is hij eveneens een scenarist-regisseur van vaak ingetogen tragikomedies. Af en toe sprokkelt hij genoeg budget bij elkaar om er eentje draaien, maar nog geen enkele daarvan wist echt het grote publiek te bereiken. Zijn regiedebuut ‘Mac’ uit 1992 was nochtans een mooie film. Later volgden nog ‘Illuminata’ (1998), de musical ‘Romance & Cigarettes’ (2006) en de documentaire ‘Passione’ (2010). Zijn vijfde werkstuk ‘Fading Gigolo’ valt vooral op door een opvallende casting coup: Turturro vond immers niemand minder dan Woody Allen bereid om een belangrijke acteerrol voor zijn rekening te nemen.
Allen acteert nochtans niet veel in films die hij niet zelf regisseert. Voor Turturro maakte hij blijkbaar graag een uitzondering. Dat het scenario van ‘Fading Gigolo’ eigenlijk wat schatplichtig is aan het oeuvre van Allen zelf zal daar wel wat mee te maken hebben. De twee vonden elkaar omdat ze dezelfde kapper delen: Turturro had aan die man verteld dat hij graag Allen zou willen casten voor zijn nieuwste project. Waarop de kapper dat aan Allen liet weten, die daarop zelf Turturro contacteerde. Mooie tussenpersoondiensten van die kapper, want de aanwezigheid van Allen is meteen de grootste reden om negentig minuten uit te trekken voor ‘Fading Gigolo’. Allen heeft duidelijk schik in zijn rol, en spuit de oneliners als vanouds met glans in het rond.
Hij kruipt in de huid van Murray Schwartz, de eigenaar van een boekhandel, die goed bevriend is met Fioravante (Turturro zelf), een timide bloemschikker. Schwartz vraagt Fioravante in een zotte bui of hij geen zin heeft om deel te nemen aan een ‘menage a trois’: zijn dermatologe (Sharon Stone) en haar vriendin Selima (Sofia Vergara) hebben immers zin om – tegen betaling - samen het bed te delen met een man. Turturro stemt in een even zotte bui toe om het even uit te proberen, en voor hij het weet treedt Murray op als zijn pooier voor tal van gigolodiensten. Wanneer Murray Fioravante probeert te koppelen aan een eenzame weduwe (Vanessa Paradis) en die twee echt verliefd worden op elkaar, moet Fioravante kiezen tussen echte liefde of zijn nieuwbakken succes als vrouwenmagneet.
Geloofwaardig is het verhaal niet: Turturro ziet ‘Fading Gigolo’ niet als een platvloerse komedie, maar als karakterstudie met ondeugende ondertoon. Turturro zet zijn personage zodanig down to earth neer dat het moeilijk is om te geloven dat de oudere dames als een blok voor hem vallen, gedistingeerd of niet. Jammer is dat Turturro het verhaal ook met weinig diepgang uitwerkt: zowel zijn relatie met de geile dames als die met de gekwetste Paradis worden nogal stiefmoederlijk naar het voorspelbare slotakkoord geleid.
Zo bedeesd Turturro is, zo extravert is Allen. Woody voelt zich hier duidelijk als een vis in het water, en de slinkse manier waarop hij Turturro overhaalt om tegen betaling het bed in te duiken met Stone en co zijn hilarisch. Allen krijgt sowieso genoeg kansen om te schitteren, met als humoristisch hoogtepunt de scène waarin Allen door een buurtwacht (Liev Schreiber) naar een vergadering van de Joodse gemeenschap wordt gedwongen op verdenking van pooierschap. Of hoe Allen ongegeneerd de dag mag redden in een soms iets te zeemzoeterige film die zijn potentieel nooit volledig waarmaakt, maar door zijn tegendraadsheid alsnog moeiteloos anderhalfuur weet te charmeren.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.