Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
22 Jump Street (Blu-ray)
Phil Lord en Chris Miller weten het een en ander over popcultuur. Dat lieten ze begin dit jaar nog merken met hun speelse animatiefilm ‘The Lego Movie’, waarin genoeg inventieve knipooggrappen verborgen zaten om op zijn minst vijf visies te rechtvaardigen. Dat beide heren niet alleen thuis zijn in het animatiegenre – ze zijn ook verantwoordelijk voor ‘Cloudy With A Chance Of Meatballs’ – wisten we al na ’21 Jump Street’. In de langspeelversie van de gelijknamige televisiereeks waarin Johnny Depp eind jaren tachtig een van zijn eerste hoofdrollen vertolkte, lachten Lord en Miller zonder schroom met het politiegenre. En misschien nog belangrijker: met zichzelf. Want behalve meesters in popcultuur mogen beide heren zich evenzeer koningen van de zelfspot noemen.
’21 Jump Street’ een onverdeeld succes noemen, is misschien een ezelsbrug te ver. Voor elke geslaagde vondst waren er wel een paar die de mist ingingen, over het algemeen kon er echter zorgeloos worden gelachen met een misschien iets te lawaaierige komedie waarin twee kersverse politieagenten (Channing Tatum en Jonah Hill) zich undercover in een middelbare school begaven om er een drugsbende op te rollen. In ’22 Jump Street’ wordt dat kunstje nog eens van stal gehaald. Niet meer in een middelbare school ditmaal, maar in een universiteit. Dat de plot eigenlijk grotendeel gelijk is aan die van ’21 Jump Street’ wordt hier trouwens bewust uitvergroot en benadrukt. Zelfspot, we zeiden het al.
Greg Jenko (Tatum) en Morton Schmidt (Hill) doen zich voor als hippe universiteitsstudenten – de een al wat hipper dan de andere – op een campus nadat een studente stierf aan de gevolgen van de extreem gevaarlijke drug WhyPhy, afkorting van ‘Work Hard Yes, Play Hard Yes’. Een van de meest geforceerde acroniemen ooit waarschijnlijk, maar spreek WhyPhy goed uit en je zal zien dat er een leuke woordgrap mee uit te halen is, wat meteen verklaart waarom het acroniem hier wordt aangewend. De zoektocht van Jenko en Schmidt naar de dealers en distributeurs van de drug verschuift al snel naar de achtergrond. Lord en Miller gaan vooral voor de humorflodders en die zijn zowel op grote als kleine schaal aanwezig. Een omvangrijke actiescène lijkt een overduidelijke knipoog naar de grootschaligheid van Joel Silver tijdens zijn hoogdagen, een andere achtervolging is dan weer zo metafysisch incorrect dat je er wel moet mee lachen. Het hoeft trouwens niet te verwonderen dat alles hier groter en luider is: ’21 Jump Street’ had een budget van tweeënveertig miljoen dollar, deze sequel kreeg twintig miljoen meer, en voor dat bedrag kan je al eens iets laten ontploffen.
Ook voor inside jokes is er plaats: Channing Tatum die laat horen dat hij graag een job bij de geheime dienst wil omdat hij dan de president kan beschermen, ontlokt vast een glimlach bij iedereen die Roland Emmerichs ‘White House Down’ zag. In het midden van al die ongein is het zelfs een beetje jammer dat scenaristen Michael Bacall (op jonge leeftijd als acteur te zien in Dominique Derudderes ‘Wait Until Spring Bandini’), Rodney Rothman (een voormalige stafschrijver voor David Lettermans ‘Late Show’) en de debuterende Oren Uziel (inmiddels verbonden aan het script voor ‘Men In Black 4’) toch iets te nadrukkelijk hun best doen om hun personages wat emotionele waarde mee te geven. Op zich niks mis met sterke verhalen uiteraard, al is er voor alles een plaats en tijd. Personages emotioneel opwaarderen is niet echt aan de orde van de dag in ’22 Jump Street’: het gevolg is eerder dat de clichéaanpak dubbel en dik opvalt – zeker omdat de kwaliteit van de grappen voor het merendeel eigenlijk best ok zit. Voor het onvermijdelijke ’23 Jump Street’ misschien toch best gaan voor een volledig freewheelende aanpak, denk je dan. Al is de kans groot dat deze franchise met twee films zijn beste kruit heeft verschoten. Maar dat zien we dan binnen zo’n jaar of twee wel. Voorlopig kan wie in de stemming is voor een brok hersenloos en goedgemutst vermaak met een gerust gemoed twee onbewaakte uren van zijn/haar kostbare filmkijktijd doorbrengen in deze nonsensicale popcorner.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.