Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Hercules (Blu-ray)
Aan het eind van onze recensie van Renny Harlins ‘The Legend Of Hercules’ was deze verzuchting te lezen: ‘geef ons toch liever de bordkartonnen Maciste-producties uit de jaren vijftig en zestig, of zelfs de camp met Lou Ferrigno uit de jaren tachtig.’ Wie had durven denken dat Brett Ratner daaraan grotendeels tegemoet zou komen. Zijn versie van ‘Hercules’ is stukken entertainender dan die van Harlin, en heeft zowaar ettelijke pulpbrokken kijkvoer in de etalage te staan. De geest van ‘Conan The Destroyer’ is zowaar nooit veraf. Goed nieuws dus voor de fans van fout vertier, maar niet voor liefhebbers van goede films. Want zo’n vaart loopt het hier nu ook weer niet.
Eigenlijk is deze ‘Hercules’ een goed project voor Ratner. Nadat hij zich de woede van nogal wat fanboys op de hals haalde met het in hun ogen heiligschennende ‘X-Men: The Last Stand’ koos hij eieren voor zijn geld met de niet onaardige overvalkomedie ‘Tower Heist’. Enerzijds stukken beter dan waar hij vandaan kwam (de ‘Rush Hour’-trilogie op kop), anderzijds niet zo hoog gegrepen als die derde ‘X-Men’-film. Zijn ‘Hercules’-prent past wat in dezelfde rij: niemand zal er zich echt aan ergeren, en het heeft genoeg te bieden om er anderhalfuur zoet mee te zijn. Je kan dat een schrale troost vinden, het is nu eenmaal wat het is. Een diepgaande mythologische avonturenprent is het alvast niet.
Wie en wat Hercules is, wordt voor het gemak tijdens de aanvangsminuten nog eens uit de doeken gedaan. Voor wie het nog niet of niet meer wist: hij is de buitenechtelijke zoon van de Griekse oppergod Zeus en de aardse deerne Alcmene. Zeus’ godenvrouw Hera was niet echt opgezet met dit zoveelste buitenechtelijk avontuur van haar echtgenoot en besluit zich te wreken op de nakomeling door hem te onderwerpen aan twaalf onmogelijke werken. De kleine spierbundel blijkt echter niet voor een gat te vangen en voert alle taken netjes uit. Of het gaat om het bemachtigen van een gordel bij de Amazones of het verslaan van een kolossale leeuw speelt daarbij niet zoveel rol. Door die twaalf werken wordt Hercules een legende en dat is zelfs voor Hera genoeg om haar respect te verdienen.
In Rattners verhaal - gebaseerd op de comic ‘Hercules: The Thracian Wars’ van Steve Moore (‘V For Vendetta’) – leren we Hercules (Dwayne Johnson) vele jaren later kennen als een vechtersbaas die met een bende huurlingen de zeven continenten afdweilt naar een plek waar hij zijn diensten kan aanbieden. Een gevolg van de dood van zijn vrouw Megara en zijn twee kinderen die gruwelijk werden vermoord. Bovendien werd die moord hem dan ook nog eens zelf in de schoenen geschoven. Je zou van minder emotieloos aan het oorlogsvoeren slaan. Hercules en co komen in Thracië terecht waar koning Cotys (de immer betrouwbaar overacterende John Hurt) bescherming nodig heeft tegen de troepen van de afvallige Rheseus. Hercules neemt zich voor om het leger van Cotys te trainen in ruil voor een goudblinkende vergoeding, maar ontdekt gaandeweg dat niet alles is wat het lijkt in dat burgeroorlogje daar. Bovendien komt hij er zowaar oog in oog met zijn pijnlijke verleden te staan.
Johnson en Hurt zien zich omringd door een bont allegaartje bijrolspelers. De leukste is ongetwijfeld Ian McShane als Amphiaraus, vastbesloten om te sneuvelen op het slagveld, en zijn plannen steeds gedwarsboomd ziend door voorzienige goden. Rebecca Ferguson zorgt voor het vrouwelijk schoon als Hurts dochter, de Noorse karakteracteur Aksel Hennie (‘Headhunters’) laat zich eens goed gaan als spastische wildeman en krijgt hulp van zijn landgenote Ingrid Bolso Berdal als boogschietexperte. En dat is lang niet het volledige lijstje. De kans dat je ergens halverwege denkt dat je naar een mythologische pastiche van ‘The Expendables’ of – laat het ons iets kwalitatiever houden – ‘The Magnificent Seven’ zit te kijken is alvast meer dan reëel. Zoals aangehaald in de eerste paragraaf, zorgt die aanpak voor een stevige dosis rudimentaire pulp. Elke vorm van potentiële spanning wordt echter vakkundig de nek omgewrongen door een hoeveelheid gemakkelijke grappen en voor de hand liggende actietaferelen. En CGI-wezens natuurlijk. Dat alles samen zorgt ervoor dat ‘Hercules’ doet wat het belooft, namelijk testosteronadepten anderhalf uur op hun wenken bedienen. Wat niet wegneemt dat er best wat meer verrassende ‘oempf’ in de mix had gemogen om van een echt geslaagde portie stoerejongenscinema te kunnen spreken. Maar ’t is wel een betere ‘Hercules’ dan die van Harlin – en dat is toch al een mooie verdienste.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.