Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Getting On, seizoen 1
De Amerikanen hebben duidelijk de Britse televisie ontdekt: het regent over de grote plas herwerkingen en updates van Britse series in Amerikaanse settings. ‘The Office’ is waarschijnlijk nog steeds het meest bekende voorbeeld van de voorbije jaren. De culthit van Ricky Gervais en Stephen Merchant (goed voor veertien klassieke afleveringen) kreeg een complete make-over en liep in zijn Amerikaanse jas negen seizoenen, goed voor tweehonderd afleveringen. Armando Iannucci’s buiten Engeland onderschatte ‘The Thick Of It’ kreeg eveneens een succesvol Amerikaans zusje met ‘Veep’. Inmiddels is ook de whodunit ‘Broadchurch’ verunclesamt als ‘Gracepoint’. Alles samen maar een bescheiden greep uit het grote aanbod: ‘House Of Cards’ bv. is ook van Britse origine. En dan is er nog deze ‘Getting On’, een vrij onbekende BBC Four-sitcom die een Amerikaanse versie kreeg op HBO. Eens je kennismaakt met de geschifte personages, is het moeilijk om er niet plat voor op de buik te gaan. Dat geldt alvast voor de remake, en zal waarschijnlijk ook wel zo zijn bij het origineel.
De Britse versie van ‘Getting On’ kende vijftien afleveringen, gespreid over drie seizoenen tussen 2009 en 2012. Het is het geesteskind van de comédiennes Jo Brand, Vicky Pepperdine en Joanna Scanlan. Opvallend is dat de eerste negen afleveringen werden geregisseerd door Peter Capaldi, een van de paradepaarden van ‘The Thick Of It’ en tegenwoordig heter dan heet met zijn vertolking van ‘Dr. Who’. De Amerikaanse versie verloopt onder supervisie van het schrijverspaar Mark V. Olsen en Will Scheffer die eerder al een HBO-hit scoorden met het polygamiedrama ‘Big Love’.
De setting van ‘Getting On’ is niet de meest voor de hand liggende voor een comedyreeks, en dat maakt eigenlijk een groot deel van de charme uit. Dat het makkelijk lachen is met interacties in een kantooromgeving of binnen de contouren van een politieke campagne is wiedes. De komische actie situeren in een ziekenhuisvleugel voor oudere en vaak dementerende patiënten is niet zo evident. Nochtans is dat wat de drie Britse dames en hun twee Amerikaanse opvolgers met verve doen: lachen met situaties waar je eigenlijk niet mag mee lachen. Dat de humor vaak donkerder is dan de gitzwartste nacht, laat zich raden. Dat de receptuur er als zoete koek ingaat, komt door de messcherpe scenario’s en een uitstekende cast.
‘Getting On’ speelt zich af in de geriatrische afdeling van het Mount Palms ziekenhuis in het Californische Long Beach. Het ziekenhuis heeft duidelijk zijn beste tijd gehad, en de staff moet er zien te roeien met de riemen die er (nog) zijn. Wat niet betekent dat het personeel geen eigen wil heeft. Diensthoofd Jenna James (Laurie Metcalf) is volledig gespeend van sociaal besef en emotionele intelligentie, en gedraagt zich meestal als een olifant in de spreekwoordelijke porseleinen kast. Toefje egocentrisme maken haar redelijk geschift karakter compleet. Hoofdverpleegster Dawn (Alex Forchette) is een emotioneel wrak nadat ze door haar echtgenoot in de steek is gelaten. Ze is eigenlijk niet opgewassen tegen de stress van haar job, en dat levert vaak nogal gênante missers op. Nieuwkomer Denise (Niecy Nash) heeft in tegenstelling tot haar collega’s wel oog en oor voor de verzuchtingen van de patiënten, wat haar soms in conflict brengt met de stugge regels die ze van iedereen krijgt opgelegd. En supervisor Patsy (Mel Rodriguez) ligt constant overhoop met Jenna, terwijl er tegelijkertijd iets moois bloeit tussen hem en Dawn.
De gebruikelijke sitcomtaferelen dus, en even droog en onderkoeld komisch gebracht als ‘The Office’ en ‘The Thick Of It’. De humor is meestal overal, maar even vaak enkel zichtbaar in de achtergrond. ‘Getting On’ spint daarnaast heel wat garen bij de aanwezigheid van de (oudere) patiënten: zo wordt de pilootaflevering onder meer gekleurd door de speurtocht naar de eigenaar van de uitwerpselen op een sofa in de recreatieruimte en door de moeilijkheden die een Cambodjaanse vrouw veroorzaakt die geen Engels spreekt. Ook aan interessante gastrollen (Harry Dean Stanton, Daniel Stern) is er geen gebrek in ‘Getting On’. De mix van dit alles is een fijne comedy die drie uur vertier van de bovenste lachplank biedt, en die tussen alle gein en ongein door het menselijk aspect niet zomaar links laat liggen. Het mag dan wel stilistisch ongegeneerd leentjebuur spelen bij ‘The Thick Of It’ en co, zolang de formule blijft werken is er geen reden om daar over te klagen. Het tweede seizoen is inmiddels uitgezonden op HBO: wie na deze luttele zes afleveringen nog meer Mount Palms-humor wil, hoeft dus niet te wanhopen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.