Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Foxcatcher
Bennett Miller is een interessant man. Geboren in 1966 in New York, en pas in 2005 leverde hij zijn eerste langspeelfilm af met ‘Capote’, gebaseerd op de bizarre relatie tussen auteur Truman Capote en Perry Smith en Richard Hickox, de twee moordenaars die hij interviewde voor zijn true crime boek In Cold Blood. Miller hield er al direct een Oscarnominatie voor beste regisseur aan over, en de betreurde Philip Seymour Hoffman zelfs een heuse Oscar voor mannelijke hoofdrol. Miller leek daarna opnieuw in de anonimiteit te verdwijnen, tot hij de kans kreeg om ‘Moneyball’ over te nemen van Steven Soderbergh. Millers kijk op het boek van Michael Lewis over de fascinerende wereld achter de schermen van het Amerikaanse profbaseball werd een groot succes en kreeg zes Oscarnominaties, waaronder twee voor de cast (Brad Pitt en Jonah Hill). Drie jaar later is het terug raak met ‘Foxcatcher’: alweer gebaseerd op ware gebeurtenissen en opnieuw regende het vooraanstaande Oscarnominaties, regisseur en mannelijke hoofd- en bijrol inclusief. Miller is misschien nog geen echt bekende naam bij het gros van de filmliefhebbers, als hij op dit elan verdergaat kan het niet lang meer duren vooraleer hij uit de niche breekt waarin hij al drie films lang door de liefhebber van de betere Amerikaanse cinema schouderklopjes krijgt.
‘Foxcatcher’ vertelt een ongemeen bizar verhaal. Centraal staan de broers Mark en Dave Schultz, twee Amerikaanse worstelaars die op de Olympische Spelen in Los Angeles in 1984 de concurrenten op een hoopje gooiden en met de felbegeerde gouden medailles aan de haal gingen. Mark Schultz (een testosteronopgefokte Channing Tatum) is de jongste broer en wordt voorgesteld als een ietwat wereldvreemde en zelfs licht-autistische snuiter, die zijn sport nodig heeft om mentaal te kunnen overleven. Dave (Mark Ruffalo) fungeert als zijn trainer, is getrouwd en heeft twee kinderen. Mark wordt benaderd door de excentrieke en egocentrische John E. du Pont (Steve Carell), lid van de rijke familie achter het du Pont-chemieconcern. John is gepassioneerd door sport in het algemeen en worstelen in het bijzonder. Hij is de eigenaar van het Foxcatcher-team en droomt ervan om alle Amerikaanse topworstelaars bij elkaar te krijgen. Gouden medailles op de Olympische spelen en wereldkampioenschappen vormen zijn droom, en hij zet zwaar in op Mark Schultz. Hij doet hem een financieel aanbod dat hij niet kan weigeren en schenkt hem eveneens onderdak op zijn ranch en trainingsfaciliteiten in Pennsylvanië.
John E. du Pont is op zijn zachtst gezegd een rare snuiter. Hij ligt nog steeds onder de sloef bij zijn hoogbejaarde moeder (Vanessa Redgrave) die zijn worstelfascinatie niets vindt, en hij zondert zich vaak af van de buitenwereld, terwijl hij op zijn wenken wordt bediend door een leger bedienden. Mark Schultz heeft aanvankelijk geen problemen met du Pont, maar hun verstandhouding escaleert na verloop van tijd van vriend naar vijand. Als ook Dave zich op het Foxcatcher-landgoed vestigt en hij zowel zijn broer als zijn geldschieter terwille wil zijn, lijkt een drama/confrontatie onvermijdelijk.
Kleine kans dat je als niet-Amerikaan vooraf ooit van dit verhaal had gehoord. Wat goed uit komt, daar je zo niet weet hoe alles eindigt, zeker omdat Miller er niet voor kiest om de plot te laten beginnen met het drama in de staart en zo een flashbackstructuur op te zetten. ‘Foxcatcher’ is een ongemeen donkere film. De personages blijven grotendeels enigma’s, en Miller past zijn vertelstijl aan het onderwerp aan. Karakters evolueren traag, gebeurtenissen zijn soms hermetisch gesloten en duiding is er vaak frustrerend weinig: alsof Miller in de eerste plaats een regisseursfilm wou afleveren. Toch is ‘Foxcatcher’ vooral een acteursfilm, en daar heeft het triumviraat Carell-Tatum-Ruffalo alles mee te maken.
Zeker Carell wordt hier hevig bewierookt. En terecht: niet zozeer omdat hij als komisch acteur een dramatisch personage neerzet – hij is lang niet de enige die dat ooit gedaan heeft – maar wel omdat hij het scherm laat knetteren telkens hij als de met een haviksneus opgezadelde ‘zotte coach’ du Pont in beeld verschijnt. Even impressionant is de ‘gepimpte’ Tatum als met zichzelf in conflict liggend worsteltalent. En ook Ruffalo – ietwat meer aan de zijlijn tijdens het middendeel – bewijst opnieuw een hele straffe acteur te zijn.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.