Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Mooie titel, alvast: ‘Dorsvloer Vol Confetti’. Zeker voor wie houdt van poëtische bewoordingen voor wat je gewoon als ‘Feest Op Het Platteland’ kan lezen. Ook de naam van de regisseuse klikt dichterlijk: Tallulah Hazekamp Schwab. Na een paar televisieproducties en kortfims is dit meteen haar regiedebuut. Gebaseerd op een in Nederland populaire en hoog aangeschreven roman waarmee Franca Treur in 2009 debuteerde. Een boek met autobiografische ondertoon waarvan ruim honderdvijftigduizend exemplaren werden verkocht, en dat genomineerd werd voor de AKO-literatuurprijs. 

Treur groeide op als lid van een bevindelijk gereformeerd protestants gezin op het Zeeuwse platteland. Een diepgelovige gemeenschap, en zoiets laat sporen na tijdens het opgroeien: goede zowel als slechte. ‘Dorsvloer Vol Confetti’ is enerzijds een ‘afrekening’ met dat milieu, maar in de eerste plaats vooral een onbevooroordeelde kijk daarop. Met als hoofdpersonage de twaalfjarige Katelijne die diepgelovig wordt opgevoed door haar vader en moeder, en opgroeit tussen zes broers.

‘Dorsvloer Vol Confetti’ kiest voor het eind van de jaren tachtig als tijdsframe. De structuur is die van een typisch coming of age-verhaal: de jonge en dromerige Katelijne (Hendrikje Nieuwerf) ontdekt dat de omgeving waar ze in opgroeit eigenlijk toch niet alles is: bidden is het dagelijks brood en zelfs sprookjes zijn verboden omdat je daar niet echt Gods woord kan in ontdekken. Katelijne verlangt naar een ander leven op weg naar haar volwassenwording. Of liever: ontdekt dat gaandeweg, onder meer door de kracht van literatuur en haar fantasie. De film is net als het boek fragmentarisch: meer een opeensomming van vignettes en anekdotes dan een volbloed samenhangend verhaal – iets wat we wel meer terugvallen bij verhalen over opgroeiende tieners.

Regisseuse Schwab gelooft zichtbaar in het bronmateriaal van Treur, en ze maakt er meer van dan zomaar een opdrachtfilm. Naar eigen zeggen omdat ze in de materie voor een stuk haar eigen afkomst herkende. Schwab groeide op in Noorwegen en heeft een Noord-Hollandse tante die zich indertijd uit een streng religieus milieu wist los te rukken. Wat niet wil zeggen dat ‘Dorsvloer Vol Confetti’ brandhout maakt van diepgelovige middens: sommige zaken kan je interpreteren zoals je wil, maar je kan de film rustig zien als het groeiparcours van een twaalfjarige, los van het milieu. Iedereen wil op die leeftijd vast wat anders dan wat ma en pa voorkauwen. Al speelt de religie uiteraard wel een belangrijke rol, zomaar wegcijferen gaat niet.

Schwab zet eveneens zwaar in op het zomers glooiende Zeeuwse landschap: het oog wil ook wat, en de natuurbeelden kaderen perfect de tijd en plaats van het gegeven. Even subtiel is het niet altijd: sommige personages blijven steken in de karikatuurmodder, en hier en daar treden platitudes op, inclusief leraar die rockmuziek verbiedt wegens mogelijk satanische teksten. De lijm die alles samenhoudt is zonder twijfel de jonge Nieuwerf, die hiervoor enkel nog maar te zien was in de tv-serie ‘Doris’. Zij bezit net die perfecte dosis onschuld die dit soort verhalen genietbaar maakt en realistisch houdt. 

Simon Couwens