Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Asterix: De Romeinse Lusthof
Het moest er een keer van komen: een CGI-animatieadaptatie van de werken van René Goscinny en Albert Uderzo. Nadat er eerder al acht gewone tekenfilms en vier live action-verfilmingen waren van Asterix, kon een moderne upgrade niet uitblijven. Het eerste dat opvalt aan ‘Astérix: Le Domaine Des Dieux’ is de vlekkeloze animatie die heel trouw blijft aan de stijl van de strips. Puristen van de negende kunst zullen alvast in hun nopjes zijn.
Als bronmateriaal werd gekozen voor ‘Le Domaine Des Dieux/De Romeinse Lusthof’, het zeventiende Asterixverhaal dat voor de eerste keer verscheen in 1971. Hierin probeert Julius Caesar alweer om het dorpje van Asterix en de zijnen te veroveren. Niet zozeer door het met militair vertoon in te palmen – intussen weet de Romeinse bevelhebber dat dit toch niet lukt – maar door het te annexeren. Hij kapt het woud rond het dorp om er een Romeinse stad neer te poten, zodat de Galliërs bijna niets anders kunnen dan zich aan te sluiten bij de Romeinse cultuur. Het kappen en bouwen verloopt niet zonder slag of stoot, maar uiteindelijk besluit stamhoofd Abraracourcix om water bij de wijn te doen, hoofdzakelijk om de slaven die de Romeinse nederzetting bouwen te sparen. De daaruit voortvloeiende cultuurclash tussen de Romeinen en de Galliërs had hij echter niet kunnen voorspellen. Of hoe Asterix, Obelix en druïde Panoramix uiteindelijk eens te meer de dag en het dorp zullen moeten zien te redden.
Door te kiezen voor een vrij getrouwe verfilming – al duiken er toch personages op die niet in de originele strip zitten – van een populair verhaal uit de gouden periode van Asterix namen de makers alvast weinig risico. Als de grondlaag goed zit, komt het met het gebouw ook wel goed, moeten ze hebben gedacht. En gelijk hadden ze. Wie fan is van de strip, kan niet anders dan deze adaptatie appreciëren. Alle geliefde stijl- en verhaalkenmerken zijn van de partij, en het aantal sight gags is nauwelijks bij te houden.
Regisseurs van dienst zijn Alexandre Astier en Louis Clichy. Astier is als regisseur-acteur vooral bekend van de satirische Middeleeuwse sitcom ‘Kaamelott’, waarvan tussen 2004 en 2009 vierhonderdnegenenzestig afleveringen werden gemaakt. Bij ons doet de reeks niet veel belletjes rinkelen, in Frankrijk is het een heuse cultserie. Bij uitgeverij Casterman verschenen zelfs strips die op Astiers creatie zijn gebaseerd. Clichy is dan weer een voltijds animator die zelfs even op de loonlijst van Pixar stond toen hij er meewerkte aan ‘Wall-E’ en ‘Up’. De keuze om deze Asterixverfilming toe te vertrouwen aan een animator en een komiek met voeling voor historische satire heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen.
Visueel leunt alles dicht aan bij wat Pixar, Dreamworks en andere grote Amerikaanse studio’s laten zien. Het verschil in budget is uiteraard merkbaar, maar we hebben toch al heel wat Europees animatiewerk gezien dat minder gestroomlijnd en gepolijst was dan deze Asterixfilm. Pogingen om een moraal binnen te smokkelen zijn er niet: ‘De Romeinse Lusthof’ is in de eerste plaats een geslaagde grappenverzameling, waarin alle personages uit de strip hun gebruikelijke nummertjes mogen opvoeren. Niet dat er geen duiding in het verhaal zit: de onderhandelingen tussen de slaven en de Romeinen bijvoorbeeld zijn een nauwelijks verholen metafoor voor de invloed van de vakbonden en ook het kapitalisme krijgt een veeg uit de pan.
Wie naar de Vlaamse versie kijkt en luistert hoort trouwens Warre Borgmans als Asterix, Wim Opbrouck als Obelix en Matteo Simoni als Assurancetourix. Een geslaagde en aanstekelijke animatiefilm voor jong en oud dus. Wedden dat je na een visie van ‘De Romeinse Lusthof’ zin krijgt om nog eens alle Asterixverhalen - op 'Het Geheime Wapen' na dan - opnieuw te lezen?
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.