Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Child 44
Boekenwormen met een neus voor fijn thrillervoer kronkelden zich in 2008 met graagte rond ‘Child 44’, de debuutroman van de Brit Tom Rob Smith. Een roman die twee sequels kreeg met ‘The Secret Speech’ (2009) en ‘Agent 6’ (2011). Samen vormen die boeken de Leo Demidov-trilogie. De verfilming is alvast controversieel genoeg om in Rusland uit de bioscopen te worden geweerd. Het Russische ministerie van Cultuur oordeelde dat dat de film geschiedkundig niet klopt en verweet de makers Rusland als een soort Mordor te portretteren. Of hoe film/fictie en politiek ook anno 2015 niet altijd verenigbaar blijken.
Tom Rob Smith haalde de inspiratie voor ‘Child 44’ bij de klopjacht op Andrei Chikatilo. Die vermoordde tussen 1978 en 1990 meer dan 50 vrouwen en kinderen en werd daar in 1994 voor geëxecuteerd. Die zaak vormde in 1995 de basis voor ‘Citizen X’, een fijne thriller met Stephen Rea en Donald Sutherland in de hoofdrollen. Smith verplaatste het gegeven van ‘de Vostok Ripper’ naar de jaren vijftig, zodat hij alles kon integreren in een historische context. Dat maakt van ‘Child 44’ zowel een spannende whodunit - al is de identiteit van de moordenaar geen verrassingselement in de plot - als een interessant historisch drama.
Er bestaat geen moord in het paradijs. Met die zinsnede opent ‘Child 44’. Een bewering van Stalin: die verklaarde dat er in Rusland geen moorden konden gebeuren, daar moord en misdaad Westerse kapitalistische ziektes waren. Een mooie uitdaging voor een auteur om net in die plaats en tijd een plot rond een seriemoordenaar te ontvouwen natuurlijk. In het Moskou van 1953 maakt Leo Demidov deel uit van de MGB, de staatsveiligheidsdienst. Een hoge functie die hij onder meer te danken heeft aan de moed die hij toonde tijdens zijn dienstjaren in de tweede wereldoorlog. Een strijd waarmee Demidov zich aan de armoede ontrukte, daar hij als kind een van de vele wezen was die in Oekraïne te lijden hadden onder de Holodomor, een hongersnood die in 1933 voor miljoenen doden zorgde.
Demidov (een alweer erg solide Tom Hardy) vult zijn tijd hoofdzakelijk met het opsporen en ondervragen van Russische burgers die verdacht worden van Westerse sympathieën. Een harde en soms hypocriete taak die hij zo menselijk mogelijk probeert in te vullen: een humane kant die niet iedereen hem in dank afneemt. Wanneer een achtjarige jongen dood wordt aangetroffen langs de spoorweg, zijn de autoriteiten er als de kippen bij om die dood af te schilderen als een tragisch ongeval. Demidov ontdekt dat de autopsie echter wijst op een gewelddadig overlijden, maar hij krijgt geen toestemming om de zaak verder uit te zoeken. Meer nog, de ooit door Demidov gekleineerde Vasili Nikitin (Joel Kinnaman) zorgt ervoor dat Demidov en zijn echtgenote Raisa (Noomi Rapace) uit Moskou worden verbannen en gestationeerd worden in een landelijke streek waar hij als politieman aan de slag kan in het korps van generaal Nesterov (Gary Oldman). Demidov ontdekt dat de seriemoordenaar ook daar aan het werk is, en blijft vastbesloten de dader te klissen, wars van de persoonlijke offers die dat van hem vergt.
De literaire gelaagdheid van de bronroman blijft mooi overeind in de verfilming. Scenarist Richard Price is zelf romanschrijver, en dat is er aan te merken. De Zweedse regisseur Daniel Espinosa (‘Snabba Cash’, ‘Safe House’) houdt de regietouwen strak in handen en levert een meanderende geschiedenisles af die twee uur en twintig minuten boeiend blijft. Zonder inzinkingen is ‘Child 44’ niet: sommige verhaalnaden worden - vooral in het tweede uur - iets te snel afgehandeld. Kwestie van alles verteld te krijgen zonder al te veel te moeten snoeien, waarschijnlijk. Tegen dan heeft Espinosa de kijker echter al stevig bij het nekvel, dus die kleine dip is eerder een schoonheidsfoutje dan een echt euvel. Opvallend is alvast dat veel recensenten zich eerder op die dip concentreren dan op het volledige plaatje … jammer, want een inzinking hier en daar niet te nagesproken is ‘Child 44’ een knap staaltje van oerdegelijke klassieke cinema.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.