Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Tale Of Princess Kaguya
Een jaar nadat Hayao Miyazaki afscheid nam in schoonheid met ‘The Wind Rises’ leveren de Japanse Ghibli-studio’s een nieuwe animatieparel af. Regisseur van dienst is ditmaal de negenenzeventig jaarringen tellende Isao Takahata, een goede vriend van Miyazaki met wie hij destijds Ghibi oprichtte. ‘The Tale Of Princess Kaguya’ is zijn vijfde film voor de studio. De vorige waren ‘Grave Of The Fireflies’ (1988), ‘Only Yesterday’ (1991), ‘Pom Poko’ (1994) en ‘My Neighbours The Yamada’s’ (1999). Takahata werd gebeten door de animatiemicrobe nadat hij Paul Grimaults ‘Le Roi Et L’Oiseau’ had gezien, de tot een klassieker uitgegroeide bewerking van het sprookje van Hans Christian Andersen. Takahata en Miyazaki leerden elkaar kennen tijdens hun animatiestudies en zouden verschillende keren samenwerken voor televisie – waaronder aan de uit 1974 stammende en ook bij ons uitgezonden serial ‘Heidi’ – vooraleer ze samen uiteindelijk onderdak vonden bij Ghibli.
‘The Tale Of Princess Kaguya’ is gebaseerd op een Japanse volkslegende uit de tiende eeuw, in het Nederlands gekend als ‘De Legende Van De Bamboesnijder’. Daarin vindt de arme bamboesnijder Sanuki no Miyatsuko een heel kleine baby in het midden van een lichtgevende bamboeplant. Logischerwijs gelooft de man dat hij een goddelijke vondst heeft gedaan, en samen met zijn echtgenote besluit hij om het meisje op te voeden en haar Prinses te noemen. Het meisje groeit razendsnel, en haar adoptievader besluit dat het plattelandsleven niets voor haar is. Ze verhuizen naar de grootstad waar rijkdom en geluk haar wachten, maar schijn bedriegt, zo blijkt.
Takahata’s afscheidsfilm – hij werkte acht jaar aan de productie van ‘Princess Kaguya’ – is net als het testament van Miyazaki een parel van het zuiverste water. Gemaakt in zijn eigen unieke stijl, en die verschilt nogal wat van de traditionele van Miyazaki. Takahata kiest ervoor om de animatie te omlijnen met potloodschetsen en aquarellen, en dat tegen een achtergrond van statische decors. Een atypische zij het heel charmante aanpak. Het lijkt wel alsof een kinderprentenboek tot leven is gekomen. Als we een Westerse vergelijking zouden moeten vinden, komen we al gauw bij Vincent Patars en Stephane Aubiers even mooie ‘Ernest & Celestine’ uit. Maar dan nog een graadje statischer.
De eerbied waarmee de Japanners animatie aanpakken is voluit aanwezig in ‘The Tale Of Princess Kaguya’. Met een speelduur van ruim twee uur en twintig minuten is dit zelfs episch te noemen. Het verhaal is geworteld in de Japanse geschiedenis en wentelt zich in serieuze onderwerpen: liefde voor de natuur en onze planeet bijvoorbeeld, en de angst dat vooruitgang het leven kan bedreigen. Een boodschap die blijkbaar in de tiende eeuw al actueel was, en nu een zodanig heet hangijzer is dat je de thematiek best aanmaakt met vuurbestendige handschoenen. Takahata’s meesterwerk neem je dan best weer vast met fluwelen handschoenen: zo mooi en broos ziet het eruit. Met naast de duurzame thematiek eveneens aandacht voor het zoeken en vinden van je levenspad, gedrenkt in het aroma van eeuwige liefde. En opgesmukt met staaltjes fijne humor. Geen wonder dat velen dit Takahata’s beste film vinden.
Dat 'Princess Kaguya' niet zozeer voor peuters, kleuters en andere duimzuigers geschikt is, maar zich vooral richt naar gewassen en volwassen animatieliefhebbers is duidelijk. In Japan is tekenfilmkunst evenveel wel als niet voor kinderen zelfs. Zo sterk is de traditie van handmatige animatie door. De resultaten zijn zo mooi, dat die Oosterse magie ook in het Westen heel wat fans kent. En terecht. In Amerika gaat zelfs steevast een Amerikaans gedubde versie in première die Ghibli zelf mee superviseert. Animatie als brug van verstandhouding tussen twee continenten: soms lijkt het wel alsof sprookjes echt bestaan.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.