Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Brabançonne
Vlaamse kermis: we moesten er meer dan eens aan (terug)denken bij het bekijken van Vincent Bals ‘Brabançonne’, gepromoot en in de markt gezet als de eerste Vlaamse/Belgische musical. Waarheid zal in die marketingzin wel zitten, al zijn er in het verleden vast nog nationale filmproducten uitgebracht waarin op gepaste en minder gepaste tijden een liedje te berde werd gebracht. Maar een soort Vlaamse ‘Mamma Mia’ is – voor zover wij weten – inderdaad een unicum.
Het door bezige bij Pierre De Clercq geschreven ‘Brabançonne’ speelt op komische wijze met de tegenstellingen tussen Vlaanderen en Wallonië. Voor populistische politieke propaganda is gelukkig geen plaats, voor grappen die op de grootste gemene ‘FC De Kampioenen’-deler mikken des te meer. Voor bekende deunen ook: waar in ‘Mamma Mia’ om de haverklap een lied van ABBA te horen was, wordt hier een blik Belgische (hoofdzakelijk Vlaamse) radiovriendelijke hits in de mix gegooid, met veel verve en enthousiasme gebracht door de cast.
De plot in ‘Brabançonne’ is opgehangen rond een Europees harmoniekampioenschap. Fanfares uit alle Europese windstreken komen samen en de beste wint Eurovisiegewijs de beker. Ons land stuurt twee fanfares naar de voorrondes: het Vlaamse Sint-Cecilia uit Staaikerke en het Waalse En Avant uit Vierlemont. Uiteraard zijn beide vast van plan om de landelijke finale te winnen. Sint-Cecilia krijgt af te rekenen met een serieuze handicap als hun solist komt te overlijden. Net op dat moment is er bij En Avant intern gekrakeel als solist Hugues (Arthur Dupont) het aftrapt omdat de dirigent/zijn broer zijn zelf gecomponeerd stuk niet wil brengen. Waarop de Vlamingen proberen om Hugues in hun kamp te krijgen als nieuwe solist. Een plan waarvoor ze Elke (Amaryllis Uitterlinden) – de dochter van dirigent Jozef (Jos Verbist) – als verleidelijke vamp uitspelen. Wat niet naar de zin is van haar verloofde, de zoon van de sponsor.
Fans van Belgische muziek hebben aan ‘Brabançonne’ ongetwijfeld een geestige kluif. Anderhalfuur lang kunnen ze herkennen welke meezingers langskomen en raden wie ze origineel bracht. Niet alle muzikale kruisbestuivingen werken trouwens, al kan je de makers/cast geen gebrek aan overgave verwijten. Passeren onder meer de revue: ‘Geen wonder dat ik ween’ van Paul Severs, ‘Bruiloftsklokken’ van Willy Sommers, ‘Zo Mooi Zo Blond En Zo Alleen’ van Jimmy Frey, ‘Het Kan Niet Zijn’ van Will Tura, ‘Oh Oh Ik Heb Zorgen’ van Louis Neefs, ‘Dag Vreemde Man’ van Ann Christy, ‘Tentations’ van Jo Lemaire, ‘Tombe La Neige’ van Adamo, ‘Amoureux Solitaire’ van Lio en ‘Du Vélo Sans Les Mains’ van Jeff Bodart. Het levert alvast een gevarieerde soundtrack op.
Toch volstaan het enthousiasme en de variatie niet om van ‘Brabançonne’ een topper te maken. De hoofdreden daarvoor zijn de weinig standvastige grappen waarrond de plot is opgebouwd. Uiteraard hebben we niks tegen volkse humor, maar de overdaad aan stereotiepe gags doet toch iets teveel de tenen krullen, en zorgt uiteindelijk voor een getemperd dans- en kijkplezier. De platte clichés zijn amper bij te houden, en dat is toch wel jammer in een prent waarin in de eerste plaats ongebreidelde passie op het voorplan zou moeten staan. Zeker omdat Vincent Bal met titels als ‘Minoes’ en ‘Nono, Het Zigzag Kind’ heeft bewezen meer in zijn mars te hebben. Platvloers wordt het dan weer nooit, wat alsnog zorgt voor de consensus van ‘lieve film’. Een beetje meer vonken of een extra dosis originaliteit hadden echter geen kwaad gekund als tegengewicht voor de overdaad aan gemakkelijke platitudes waarmee ‘Brabançonne’ iets te breed bevolkt is.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.