Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Burying The Ex
In tegenstelling tot jarentachtigcollega’s John Landis en John Carpenter, is Joe Dante nog niet met pensioen. Een heuglijke vaststelling, zowaar. Een mens zou voor minder zijn buik volproppen na middernacht, vrolijk dansen in het heldere licht of zonder teentjevoel het water induiken. Dat Dante bovendien een heel aimabele en fanvriendelijke filmconnoisseur is, bleek tijdens het recente BIFFF waar hij als eregast deze ‘Burying The Ex’ kwam voorstellen. Niet dat zijn nieuwste worp een meesterwerk is, maar dat doet er niet toe. Heel wat van zijn klassiekers staan decennia na datum nog steeds overeind als een wandelende tak na de paringsdans: ‘Piranha’, ‘The Howling’, ‘Gremlins’, ‘Innerspace’ … niet kapot te krijgen zijn ze. En met het uitstekende ‘The Hole’ bewees Dante zes jaar terug dat zijn mojo hem nog niet heeft verlaten. De man – en zijn oeuvre – ademen liefde voor feel good fantasy cinema uit en gevoed met de kunde die hij leerde tijdens zijn dagen bij B-filmpaus Roger Corman, brengt hij daarmee moeiteloos elke B-filmfan aan het kwijlen.
‘Burying The Ex’ is een onversneden ode aan cinema uit de jaren tachtig. Meer zelfs: het ziet eruit alsof het in de jaren tachtig is gemaakt, kazige make-up inclusief, synthsoundtrack exclusief. Anton Yelchin - in 'Fright Night'-modus - kruipt in de huid van Max, een horrorfanaat die werkt in een propwinkel, en ervan droomt om ooit zelf een eigen fanwinkel uit te baten. Vooraleer het zover is, geniet hij van de geneugten des levens, zoals van het gezelschap van zijn vriendin Evelyn (Ashley Greene, bekend uit de ‘Twilight’-saga). Al is die geneugte niet altijd even genotvol, daar ze hem met haar bazigheid meer dan eens de gordijnen injaagt. En zelfs zijn vintage mint condition Italiaanse horrorposters opvouwt en in een schuif propt. Hoog tijd om haar te dumpen dus. Net voordat hij haar dat kan vertellen, wordt ze geraakt door een auto en sterft ze. Max vindt troost bij de eveneens horrorfilmerende Olivia (rijzende ster Alexandra Daddario, ook te zien in de ‘Percy Jackson’-films, ‘True Detective’ en ‘San Andreas’). Net wanneer hun liefde begint te ontluiken, staat een gezombifieerde Evelyn op de stoep: alles behalve dood – met dank aan een satanisch wensvervullend beeldje – en alles behalve van plan om Max ergens anders de liefde te laten vinden.
Een zomcom dus, en lang niet de enige, getuige gelijkaardige projecten als ‘Warm Bodies’ en ‘Life After Beth’ waarin Dane DeHaan zijn vroeger lief als zombie ziet verrijzen. Het is zowaar een rage. Of toch minstens een modeverschijnsel, zoals de body swap comedies dat ooit waren. ‘Burying The Ex’ zal het vooral goed doen bij fans van Dante en van jarentachtigfilms à la Wes Craven’s ‘Deadly Friend’. Dante strooit opnieuw met dozijnen filmverwijzingen en laat naar goede gewoonte Dick Miller opdraven in een cameo – daar heeft een doorsnee filmkijker natuurlijk niets aan, de fanboys daarentegen wel.
Al zullen die vast – als ze eerlijk zijn tenminste – beamen dat ‘Burying The Ex’ niettegenstaande de hoge funfactor een tikkel te traag en te repetitief is om volledig te bekoren. Wat grotendeels komt omdat het scenario van Alan Trezza oorspronkelijk als kortfilm was geschreven, en in 2008 zelfs al eens – door Trezza zelf – is verfilmd als kortfilm met een speelduur van een kwartier. Als episode van ‘Amazing Stories’ of ‘Masters Of Horror’ zou ‘Burying The Ex’ er boenk op zijn geweest. Als langspeler voel je hier en daar dat het snediger kon. Los daarvan: elke Dantefilm is een meer dan welgekomen genrefilm. Zelfs zonder Gizmo kaka op de soundtrack.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.