Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
What We Do In The Shadows
Lachen, lachen en nog eens lachen. En gegierd en geschaterd. Dat hebben we gedaan tijdens het kijken naar 'What We Do In The Shadows', een vlieg op de muur-komedie over vier vampieren in Nieuw-Zeeland. En daar hadden we veel redenen voor: het format van de mockumentary is hier uitstekend aangewend, de grappenratio ligt ontzettend hoog, en zowel de liefhebbers van gore overdrijvingen als van de betere woord- en slapstickvondst komen hier ruimschoots aan hun trekken.
De Nieuw-Zeelandse grapjurken Taika Waititi en Jemaine Clement werkten al eerder samen. In 2007 groeide de komedie 'Eagle Vs Shark' uit tot een waar cultsucces en later werkte Waititi ook mee aan een paar afleveringen van Clements hitserie 'Flight Of The Conchords'. Hoe goed 'Eagle Vs Shark' en 'Conchords' ook waren: 'What We Do In The Shadows' gaat daar met gemak over. Wat op het eerste zicht een makkelijk concept lijkt is immers een secuur in beeld gezette grappenlawine waaraan eender welke komische film- of televisiemaker een punt kan aan zuigen.
Een cameraploeg – uitgerust met knoflook rond de nek en voorzien van een garantie dat ze niet gaan gebeten worden – maakt een reportage over vier vampieren die samenwonen in een huis in een voorstad van Wellington. De stamoudste is Petyr, al ruim achtduizend jaar een vampier. Hij ziet eruit als Graaf Orlok uit 'Nosferatu' – en als Kurt Barlow uit 'Salem’s Lot' - en is een gemene bloedzuiger die niet tot menselijke dialoog in staat is. Als je dan toch een vampier moet tegenkomen in je leven, bid dat hij het niet is. De op een na oudste is de 862-jarige Vladislav (Clement). Hij kan zich in dieren veranderen, grote meutes hypnotiseren en is een verslaafde ‘poker’. De 379-jarige Viago (Waititi) gaat gebukt onder liefdesverdriet: hij was destijds verliefd op een mensenvrouw, maar kwam te laat om haar nog op een mooie leeftijd te bijten. De 183-jarige Deacon is het jonkie van het kwartet. Petyr komt niet veel meer uit zijn muurkist, de andere drie proberen zoveel mogelijk te genieten van hun vampierenleven. ’s Nachts zoeken ze steevast het nachtleven van Wellington op, op zoek naar verse slachtoffers. En Deacon heeft met Jackie een mensenslaaf die hem in alles blindelings gehoorzaamt en hem regelmatig van maagdenbloed voorziet.
Ja, er is een plotlijn in 'What We Do In The Shadows', maar eigenlijk doet die er niet toe. Het is vooral de finesse van de grappen die primeert. In de loop van het verhaal komt er nog een vampier bij, en zijn modernere visie op het leven als vampier zorgt voor heel wat fijn geschuddebuik. Bijvoorbeeld de manier waarop Vladislav, Viago en Deacon ontdekken wat ze met moderne media en spullen als Facebook en een camera allemaal kunnen doen.
Alles werkt in 'What We Do In The Shadows'. De regie en het scenario zijn top, net als de vertolkingen. Of het nu gaat om het debiteren van de meest bloedserieuze (hoera, een woordspeling) dialogen en monologen tot het even snel of schalks in de lens van de cameraploeg kijken om stilzwijgend de gebeurtenissen te becommentariëren … bijna alles treft de roos. Bovendien rekken Waititi en Clement hun film niet nodeloos lang: de laatste lach volgt na amper tachtig minuten, maar daar merk je door het uitbundige spervuur maar weinig van. Knap is ook dat 'What We Do In The Shadows' mooi speelt met zowel de conventies van zowel het vampierengenre als met dat van komedies in het algemeen. Wat resulteert in wat misschien wel de beste en meest originele mockumentary is sinds Rob Reiners onsterfelijke 'This Is Spinal Tap'.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.