Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Waste Land
Water bij de wijn of zelfs melk bij de koffie: we hebben het Pieter Van Hees nog niet zien doen. De Belgische filmmaker deed in zijn zelfgetitelde ‘Anatomie Van Liefde En Pijn’ vooral zijn eigen zin, en dat leverde in de eerste plaats sterk persoonlijke cinema op. Die was niet altijd even geslaagd, maar Van Hees bewees dusver wel kaas te hebben gegeten van filmtaal die nogal eens tegen de ribben durft plakken. En dat kan niet van iedere regisseur worden gezegd.
Van Hees richt zijn pijlen dus niet zozeer op de grootste gemene deler, eerder op een publiek voor wie het allemaal wat moeilijker mag zijn en daarbij al dan niet graag het mos van de arthousemuren schraapt. Toch wil Van Hees niet teveel aan navelstaren doen en houdt hij de deur steeds op een kier voor wie meer mainstreamentertainment wil. In de psychologische horrorthriller ‘Linkeroever’ liet hij Matthias Schoenaerts en Eline Kuppens veelvuldig in hun adams- en evakostuum paraderen, in de zwarte komedie ‘Dirty Mind’ kreeg Wim Helsen het voorplan en in ‘Waste Land’ zit alles ingebed in de krijtlijnen van het populaire politiefilmgenre. Oorspronkelijk zou Matthias Schoenaerts de hoofdrol vertolken in Van Hees’ derde worp, maar de acteur stapte in volle preproductiefase uit het project omdat zijn agenda te overvol aan het raken was. Van Hees vond een uitstekende vervanger in Jérémie Renier die Schoenaerts’ bewegingen en acteerdrive wel heel sterk benadert. Toeval of gestuurd door Van Hees: wie zal het zeggen?
Als Leo Woeste is Renier een door demonen geplaagde politie-inspecteur. Geplaagd en getekend door het leven draagt hij nogal wat issues mee: een haat-liefdeverhouding met zijn vader, een neiging tot zelfmutilatie, een zwangere vriendin die hem met zijn eigen vaderschap confronteert en een job die hem langs alle flanken opvreet: gezellig chillen door een filmpje mee te pikken in de cinema is er voor hem niet bij. Wanneer hij een moordzaak in de Congolese gemeenschap in Brussel onderzoekt en zich aangetrokken voelt tot de zus van het slachtoffer, raakt hij compleet het noorden kwijt in een nachtmerriespiraal waarin zelfs voodoopraktijken de kop opsteken.
Van Hees gebruikt de politiefilmingrediënten hoofdzakelijk om de gedragingen van Woeste te voeden: een halve film lang gaat dat betrekkelijk goed, ergens halverwege begint ‘Waste Land’ spaak te lopen. De manier waarop de moord wordt opgelost is op zijn zachtst gezegd warrig, en ook Reniers afdaling in een ‘Angel Heart’-territorium verliest gaandeweg nogal wat van zijn pluimen. ‘Waste Land’ gooit teveel zwartgalligheden op een hoop, waardoor de relevantie van wat Van Hees wil vertellen uiteindelijk uitdooft. Wie hoopt op een rechtlijnig mysterie met een strakke finale komt bedrogen uit, en wie gefundeerde karakters wil zal zich na verloop van tijd vast vragen stellen bij de donkere krochten waarin al bij al een vrij conventioneel verhaal met genreclichés verborgen zit. Hierdoor delen Van Hees’ fraaie beeldcomposities van een grauwe en donkere metropool uiteindelijk in de klappen. Nochtans is er tussen het camerawerk van Menno Mans nauwelijks een een speld te krijgen: onze hoofdstad ziet er grauwer dan grauw uit en is eigenlijk een apart personage in ‘Waste Land’. Misschien zelfs het belangrijkste.
Geen spek voor ieders bek dus deze Brusselse noir, maar ongetwijfeld een goede portie stoemp voor filmminnende medemensen die kicken op deprimerende cinema, en het fijn vinden om elke groef en rimpel in het gezicht van een gekweld personage tot op het bot te analyseren.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.