Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Relatos Salvajes
Maatschappijkritiek. Vaak doordacht, weinig subtiel en vingerwijzend. Soms onderhuids, tragisch en even vaak komisch. De Argentijn Damian Szifron gaat vooral voor de laatste drie. Preken is er niet bij, steken des te meer. De cineast houdt de jachtige, zeurderige, egocentrische en gestresseerde maatschappij een spiegel voor. Niet die van ‘Sneeuwwitje’ echter. De mooiste van het land passeren hier geenszins de revue. Eerder de freaks en de hebzuchtigen. Het leven van alledag door de mangel gehaald. En niet enkel het Argentijnse leven. De personages en gebeurtenissen in ‘Relatos Salvajes’ (internationale Engelstalige titel: ‘Wild Tales’) zijn universeel genoeg om iedereen overal te laten huiveren en/of gniffelen.
‘Relatos Salvajes’ is een anthologiefilm en verzamelt zes losstaande verhalen. Wat ze gemeen hebben: stress, machtsmisbruik en de ondraaglijke zwaarheid van het bestaan. Mensen staan elkaar naar het leven en gaan zonder scrupules met elkaar om terwijl de zwartgalligheid triomfeert. Fans van zwarte humor zullen hiervan smullen, wie het zelf op de heupen krijgt van een defecte – of werkende - parkeermeter of een lange rij aan de kassa, begint na verloop van tijd uit sympathie waarschijnlijk zelf tegen de muren op te lopen. Of met iets te gooien.
De Szifrons werk soms iets te akelig bij het echte leven aansluit, bleek in maart toen sommige Britse bioscopen hun programmatie aanpasten na de ramp met het Duitse vliegtuig dat crashte na een zelfmoordactie van de piloot. In de proloog van ‘Relatos Salvajes’ gebeurt immers iets gelijkaardigs, zij het met een Agatha Christie-twist. ‘Las Ratas’ is het eerste verhaal na de begingeneriek en toont hoe een oplichter een maaltijd bestelt in een wegrestaurant. Waar toevallig de dochter van een van zijn slachtoffers werkt. Hem laten wegkomen met wat hij deed of rattengif door zijn eten mengen is het dilemma waar zij voor staat. ‘El Mas Fuerte’ toont een geval van verkeersagressie dat op zijn zachtst gezegd exponentieel uit de voegen barst. In ‘Bombita’ zien we hoe Ricardo Darin door het lint gaat als zijn wagen onterecht wordt weggesleept. Een actie die er zelfs voor zorgt dat zijn huwelijk afstevent op een scheiding. ‘La Propuesta’ stelt menselijke hebberigheid centraal wanneer een fils à papa vluchtmisdrijf pleegt bij een ongeval waarin een vrouw en haar ongeboren kind omkomen. En in ‘Hasta Que La Muerte Nos Separe’ loopt een huwelijksfeest danig uit de hand wanneer de bruid ontdekt dat de bruidegom niet vies is van een scheve schaats.
Szifron ziet de zaken groots. In elk verhaal ontploft er wel iets, of gaat er iemand dood. Zwarte humor dus, en vaak heel veel plaatsvervangende schaamte. De reacties waren alvast positief: in Argentinië liep het vorige zomer storm voor de prent die inmiddels geboekstaafd staat als de meest succesvolle Argentijnse prent ooit. Onze kop eraf als Szifron daar geen Hollywoodvoorstellen zal aan overhouden. Zolang het maar geen Engelstalige remake wordt van dit zesluik is voor ons alles goed.
De zes verhalen zijn niet allemaal even sterk. Vooral de kortere hebben de neiging wat verloren te lopen. ‘Las Ratas’ bijvoorbeeld ontbreekt een waardig slot of een striemend eindbeeld zoals ‘El Mas Fuerte’ dat heeft. Het meest herkenbare verhaal is misschien nog wel ‘Bombita’, al is het meest venijnige ongetwijfeld ‘La Propuesta’ waarin een keiharde wereld wordt getoond waarin egoïsme en ronduit crapuleus gedrag de bovenhand nemen. Een beetje een mixed bag dus deze ‘Relatos Salvajes’ – dat heb je nu eenmaal met dit soort verzamelfilms – maar als puntje bij paaltje komt levert Szifron – die eveneens alle verhalen schreef – genoeg zwartgallig en fout plezier af om er zonder al teveel getwijfel twee uur van je stressvolle bestaan te kunnen aan spenderen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.