Sommige films lopen over van goede bedoelingen, sommige gaan er zelfs aan ten onder. Neem nu 'Love Is Strange'. Regisseur Ira Sachs doet zichtbaar zijn best om zijn boodschap over te brengen en om zijn twee hoofdpersonages zo (ge)lief(d) te maken dat een heiligverklaring nooit veraf lijkt. Het is net door dit gebrek aan nuancering dat Sachs een groot deel van de potentiële waarde van zijn tragikomedie onderuit haalt. Subtiliteit, het is een kunst die niet iedereen beheerst. Aan de acteurs ligt het alvast niet dat ‘Love Is Strange’ op een zucht van de driesterrengrens strandt. Meer zelfs, als er een reden is om de film vier sterren toe te kennen, dan zijn het de mooie acteerprestaties van John Lithgow en Alfred Molina wel.
Beide heren vormen een homoseksueel koppel dat al negenendertig jaar lief en leed telt. Om hun samenzijn te vieren besluiten ze hun liefde te bezegelen door te huwen op hun veertigste samenzijnverjaardag. Kwestie van extra romantisch de herfst van hun leven te kunnen ingaan. De bruiloftsklokken krijgen echter een wrange nasmaak als George (Molina) wordt ontslagen als muziekdocent op de katholiek school waar hij lesgaf. Volgens de letter van het reglement mag George niet openlijk uitkomen voor een denkwijze die niet door de katholieke leer wordt omschreven. Doordat George zonder werk zit en Ben (Lithgow) het moet zien te rooien met zijn pensioen, zien de twee zich genoodzaakt om hun flat te verkopen. Tenminste, als ze in het door hen geliefde New York willen blijven wonen.
In afwachting dat ze een nieuwe en betaalbare woonst vinden, gaan ze tijdelijk ‘uit elkaar’. George vindt onderdak bij een homoseksueel politiekoppel, Ben trekt in bij het gezin van zijn neef Elliot (Darren Burrows, de zoon van Billy ‘The Untochables’ Drago). Daar is hij zeker welkom, maar zijn dagelijkse aanwezigheid brengt toch conflicten met zich mee. Elliots vrouw Kate kan zich niet concentreren op de roman die ze aan het schrijven is, en hun tienerzoon Joey (Charlie Tahan) vindt het ook niet zo leuk dat hij een kamer moet delen met oom Ben. Problemen zijn er echter om opgelost te worden, en uiteindelijk blijkt dat Bens aanwezigheid het gezin van Elliot en Kate eigenlijk dichter bij elkaar brengt. Al hunkeren George en Ben vooral naar elkaars aanwezigheid en vinden ze dat geforceerd apart wonen maar niks.
Regisseur Ira Sachs schreef mee aan het scenario en is zelf homoseksueel. ‘Love Is Strange’ is al zijn zesde film, maar echt bekend is de man niet buiten het filmfestivalcircuit. Dit is zelfs zijn eerste film – en dat heeft waarschijnlijk alles te maken met de aanwezigheid van Lithgow en Molina – die wereldwijd een vrij ruime bioscooprelease kreeg. ‘Love Is Strange’ is bij tijd en wijlen ontroerend, maar de suiker bij het portretteren van de liefde tussen beide heren wordt soms iets te kwistig in het rond gegooid. Ook in het uitlijnen van het script raakt hij niet verder dan voor de hand liggende platitudes. De conflicten tussen Lithgow en zijn familie blijven te netjes gekalibreerd, en als slice of family life krijgt Sachs de vlam niet in de pan – de mooi geobserveerde scènes ten spijt. Het lijkt wel alsof Sachs in de eerste plaats een soort highbrowsoap voor de culturele goegemeente wou maken, en uiteindelijk zowel met zijn eigen beperkingen – de regie is vrij flets - als die van het familiefilmgenre werd geconfronteerd. Of hoe klasbakken Lithgow en Molina wel degelijk de echte helden zijn in deze voor de rest vrij onopvallende kwinkslagtearjerker.
Simon Couwens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.
