Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
House Of Cards, seizoen 3
De jacht is mooier dan de vangst, klinkt het vaak bij gedesillusioneerde trofeeënverzamelaars. Die stelling geldt ook wat voor ‘House Of Cards’. Dit derde seizoen – waarin Frank Underwood met het presidentschap zijn trofee heeft binnengehaald – is immers wat minder snedig dan de zesentwintig hoofdstukken waarin hij aan de weg daarnaartoe timmerde. Niet dat Underwood geen nieuwe prooien in het vizier heeft: een tweede ambtstermijn in het Witte Huis bijvoorbeeld.
Aflevering zesentwintig eindigde met een triomfantelijke Underwood die met twee symbolische klappen van zijn presidentiële ring dwars door de vierde muur beukte. Episode zevenentwintig begint zes maand later en toont dat lang niet iedereen hem het presidentschap gunt. Zijn democratische partijgenoten laten hem zelfs onomstotelijk horen dat ze niet willen dat hij zich kandidaat stelt voor een nieuwe termijn, en de republikeinen kunnen evenzeer zijn bloed drinken. Toch siert het Underwood dat hij het beste van zijn presidentschap probeert te maken. Zijn machiavellistische gedrag lijkt niet meer louter door egoïsme en machtsdrang gestuwd, maar evenzeer door het grotere goed. Getuige een netelige situatie in de Jordaanvallei die hij moet zien te ontmijnen zonder een internationaal conflict met de Russen te laten ontsporen. Of zijn boud plan om de werkloosheid aan te pakken door te hakken in de sociale zekerheid en door fondsen te verschuiven. De realiteitszin die ‘House Of Cards’ daarmee tentoonspreidt is soms akelig reëel.
‘House Of Cards’ is geëvolueerd naar een volbloed politieke reeks. Enkel de nevenintrige rond voormalig stafchef Doug Stamper (Michael Kelly) bevat nog thrillerchromosomen. Die brengt deze derde reeks revaliderend door, nadat hij door de voormalige prostituee Rachel Posner halfdood werd gemept. Hij schakelt de computerhacker Gavin Orsay (Jimmy Simpson) in om haar op te sporen, terwijl hij tegelijkertijd terug in de gratie van Underwood moet zien te komen. En hij toont zich daarbij even leep als de president zelf. Ook centraal in de plot: de huwelijksperikelen tussen Frank en first lady Claire (Robin Wright). Als presidentskoppel zijn ze meer dan ooit verenigd in wat een relatie is die in de eerste plaats op wederzijdse verstandhouding drijft. Claire is niet van plan om stilzwijgend te haken, breien of crochetten in een van de vele kamers die 1600 Pennsylvania Avenue rijk is, en zet haar zinnen op een functie van ambassadrice in de VN. Tegenkanting is haar deel, tot een presidentieel manoeuvre van Frank haar toch in het gareel helpt. Een benoeming die met een prijs komt, zo blijkt. En leidt naar een knoert van een cliffhanger.
‘House Of Cards’ is nog minder dan vroeger een reeks die zich leent tot bingesessies. Beau Willimon en zijn scenaristen gaan vooral voor statigheid en grandeur die bijna noopt tot op zijn minst een kwartier reflectie na elke aflevering. Dat de serie zich niet in zijn hoogdravendheid vergaloppeert komt door de productionele klasse die uit de poriën blijft stromen. De vertolkingen zijn nog steeds top: Spacey domineert nog steeds elke scène waar hij in te zien is, Wright is ijzig intelligent in haar rol van presidentsvrouw en nieuwkomer Lars Mikkelsen slaagt erin om Poetin te uit-poetinen als Russische president. En wanneer het scenario vuurwerkmatig de juiste toon vindt, knettert het scherm ei zo na uit zijn voegen. In zijn geheel haalt ‘House Of Cards 3’ het weliswaar niet bij de vorige twee reeksen, de aflevering waarin de Underwoods op bezoek zijn in Rusland om er een internationale crisis te ontmijnen en een gearresteerde homorechtenactivist vrij te krijgen is ronduit beklijvende televisie. Al is het echte orgelpunt het debat tussen de democratische presidentskandidaten: die verbale corrida waarin Spacey een van de andere kandidaten in volle matadormodus doorboort alleen al maakt van dit seizoen verplicht kijkvoer.
En neen, Frank Underwood mag nog niet op zijn lauweren gaan rusten. Volgend jaar kunnen we ons laven aan de vierde etappe van wat een van de meest fascinerende series is uit de geschiedenis van de politieke huiskamerfictie. Wie ‘The West Wing’ destijds te zeemzoeterig vond, weet waar naar uit te kijken.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.