Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Bloed, Zweet En Tranen
Op donderdag 23 september 2004 ging een schokgolf door Nederland. Op die dag stierf de volkszanger André Hazes op 53-jarige leeftijd aan een hartstilstand, en het land was meteen in diepe rouw. De begrafenisceremonie in de Amsterdamse Arena – de plek waar hij normaalgezien een afscheidsconcert wou geven – werd vier dagen later door zo’n 48.000 mensen bijgewoond, en de rechtstreekse uitzending van die plechtigheid werd door zes miljoen mensen bekeken, waaronder een miljoen Vlamingen.
Het doen en laten van Hazes stond in 1999 al centraal in de documentaire ‘Zij Gelooft In Mij’. Hij genoot toen niet meer de populariteit van in de jaren tachtig, en kwam vooral in de pers via de roddelbladen die smulden van zijn ongezonde in bier gedrinkte levensstijl en huwelijksproblemen. De documentaire toonde hem in de eerste plaats als een gedreven, zij het getroubleerde artiest en gaf tegengas voor de vaak ongenuanceerde verhalen in de pers. Die documentaire vormt een interessante double bill met deze geromantiseerde biopic ‘Bloed, Zweet En Tranen’. Regisseur Diederick Koopal schrikt er niet voor terug om ook Hazes’ mindere kanten aan bod te laten komen, al is dit in de eerste plaats een menselijk verhaal en allesbehalve rioolcinema. Wat logisch en begrijpelijk is, gezien de medewerking van Hazes’ weduwe en kinderen aan het project.
Zoals bij veel biopics het geval is, verloopt de narratie niet rechtlijnig. Drie grote blokken worden door elkaar gemengd: Hazes’ kinderjaren in de Amsterdamse volkswijk De Pijp in de jaren zestig, zijn succesjaren bij EMI in de jaren tachtig en zijn aftakeling in 2004, die uiteindelijk naar zijn onfortuinlijke dood leidde. Hazes’ jeugd was op zijn zachtst gezegd hard en pijnlijk. Zijn vader was een brute man met losse handen en die relatie zou André voor de rest van zijn leven tekenen. Als kind nam hij een plaat op met televisiepersoonlijkheid Johnny Kraaykamp, maar die werd niet het verhoopte succes. Dat succes kwam er wel midden jaren zeventig en vooral begin jaren tachtig, toen hij een platencontract kon verzilveren – eerst bij Philips, later bij EMI.
Extra passie komt er door de gedreven vertolking van Martijn Fischer, die eveneens alle zangpartijen voor zijn rekening neemt en zowel qua uiterlijk als stemtimbre Hazes heel dicht benaderd. En dat levert mooie en bij wijlen ontroerende cinema op. Ook sterk is de vertolking van Fedja van Huêt als Hazes’ producer Tim Griek die verantwoordelijk was voor zijn grootste successen, maar niet altijd vat gat op de excessieve levensstijl van zijn poulain die vaak die van de Elvis op latere jaren evenaarde.
‘Bloed, Zweet En Tranen’ is een respectvol biografisch drama – uiteraard met de nodige dichterlijke vrijheden – die het gros van Hazes’ successen (‘Een Beetje Verliefd’, ‘Zeg Maar Niets Meer’, ‘Kleine Jongen’) de revue laat passeren. En die toont dat de opvoeding van een kind een onlosmakelijke invloed heeft op het volwassen leven. En tegelijkertijd nog eens bevestigt dat het artiestenleven vaak paden volgt die niet vrij zijn van wolfijzers, schietgeweren en Heinekenbierblikjes.