Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Spy
Who you gonna call? Ghostbusterettes. Momenteel is Paul Feig druk in de weer met de regie van de ‘Ghostbusters’-reboot, waarin het team spokenjagers volledig uit vrouwen bestaat. Wat niet hoeft te verwonderen als je Feigs portfolio bekijkt: zowel ‘Bridesmaids’, ‘The Heat’ als deze ‘Spy’ grossieren in breed uitgesmeerde vrouwenhumor. Met daarbij steevast op het voorplan: muze Melissa McCarthy, die sinds ‘Bridesmaids’ geldt als een van de meest populaire Hollywoodcomédiennes van het moment.
Subtiliteit is dusver niet aanwezig in Feigs oeuvre, die zijn carrière op het kleine scherm begon. Als bedenker van de sitcom ‘Freaks & Geeks’ en als gastregisseur bij series als ‘The Office’ en ‘Arrested Development’ om precies te zijn. ‘Bridesmaids’ was een bewust gortige romcom die overduidelijk meesurfte op de succesgolven van ‘The Hangover’, ‘The Heat’ bracht Sandra Bullock en McCarthy samen in een politieprent die knipoogde naar de actietitels uit de jaren tachtig en met ‘Spy’ haalt hij het spionagegenre door de mangel.
McCarthy kruipt in de huid van Susan Cooper, een CIA-analiste die vanop haar kantoor ondersteuning biedt aan haar veldcollega’s in het algemeen en Bradley Fine (Jude Law) in het bijzonder. Via een camera kijkt zij mij en assisteert ze Fine terwijl die zich in het hol van de leeuw bevindt. Natuurlijk is ze – stiekem – verliefd op Fine en haar hartzeer is groot wanneer Fine tijdens een missie wordt vermoord door de Bulgaarse Rayna (Rose Byrne), een terroriste die een kernwapen wil verkopen aan de hoogste bieder. De moord op Fine brengt aan het licht dat de identiteit van alle CIA-agenten te grabbel is gegooid, wat het onmogelijk maakt voor de CIA om een nieuwe undercoveragent te sturen. Of liever: bijna onmogelijk. Cooper is als bureaumedewerkster een nobele onbekende voor de buitenwereld, en aan haar de taak om door te dringen tot Raya’s entourage om alsnog de locatie van het kernwapen te achterhalen. Wat niet naar de zin is van CIA-agent Rick Ford (Jason Statham) die vindt dat hij de enige is die de heikele missie tot een goed einde kan brengen, en er geen graten inziet om al dan niet bewust Coopers missie te saboteren.
Feig trekt twee uur uit voor deze lawaaierige affaire, en dat laat zich af en toe voelen. Een afgelijnd scenario is hier niet te vinden, wel een losse opeenstapeling van gags en actiescènes die net binnen de twee uur zijn gemonteerd. Of daar vlotjes overgaan, voor wie de op deze schijf eveneens aanwezige extended cut prefereert. Wat volgt is een typische hit en mis-affaire: grappen die werken springen haasje over met scheetgrollen die met een plaatsvervangende schaamte-bijsluiter zouden moeten geleverd worden. Idem dito voor de vaak breed uitgesmeerde actie-intermezzi trouwens. Wie zich wel in de kijker werkt is Jason Statham. Die amuseert zich duidelijk met het door de mangel halen van zijn schuurpapieren actiestatus, en dat plezier levert een paar scènes op waar zelfs de meest ardente zuurpruim zich zal mee amuseren. Al vonden wij Rose Byrne – die eveneens met veel plezier in overdrive gaat als fatale terroriste – bij tijd en wijlen even hilarisch. In die optiek is het jammer dat Feig het naliet om iets meer zelfcensuur toe te passen: mits wat polijstwerk links en rechts kon ‘Spy’ meer geweest zijn dan de iets te gemakzuchtige pastiche die het uiteindelijk geworden is.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.