Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Age Of Adaline
‘The Age Of Adaline’ is zo zeemzoeterig gesuikerd dat je iedereen kan laten geloven dat dit werkstuk uit de koker van Nicholas Sparks komt. Wat niet het geval is. Bedenkers van dienst zijn J. Mills Goodloe en Salvador Paskowitz. Van die eerste is alvast geweten dat hij ooit Sparks’ ‘The Best Of Me’ op zijn nachtkastje had liggen, daar hij die roman een paar jaar terug in een filmscenario goot. Om een lang verhaal kort te maken: dit is een film wiens pijlen uitsluitend gericht zijn op de liefhebbers van romantische drama’s. Wie het op de heupen krijgt van smachtende blikken en zoetgevooisde verlangens, gaat beter met navelpluis en oorsmeer aan de slag.
Onbereikbare liefde met een magische twist: zo laat ‘The Age Of Adaline’ zich in zes woorden samenvatten. De Adaline waarvan sprake wordt vertolkt door ‘Gossip Girl’-ster Blake Lively, die sinds 2012 lief en leed deelt met Ryan Reynolds die ze aan de haak sloeg tijdens de opnames van ‘Green Lantern’ een jaar daarvoor. Adalines geboortedatum is 1 januari 1908, en toch is dit geen periodefilm. Reden: nadat ze als gesettelde jongedame om het leven komt tijdens een auto-ongeval, wordt ze terug tot leven gewekt door een blikseminslag. Een reanimatie met verstrekkende gevolgen: ze veroudert niet meer en ziet er in onze tijdrekening nog steeds even jong uit als op de dag van het verkeersongeval. Adaline neemt de beslissing om een totaal nieuw leven op te bouwen, zonder connecties met het verleden. Wat niet echt lukt, daar ze het bestaan van haar dochter niet zomaar kan wegcijferen. Bovendien brengt haar liefde voor beau Ellis (Michiel Huisman) haar in contact met haar vorig leven, als blijkt dat Ellis’ vader Adaline nog heeft gekend. Een ontmoeting die onvermijdelijk leidt naar lastige en om opheldering vragende euh … vragen.
Voor de geloofwaardigheid moet je ‘The Age Of Adaline’ niet zien. Op zich geen probleem, er is nergens een wet die voorschrijft dat een film geloofwaardig moet zijn. Integendeel: escapisme komt in vele vormen. Erger is dat ‘The Age Of Adaline’ vlak en saai is. En dat komt de emo-romfactor niet ten goede. Regisseur Lee Toland Krieger krijgt welhaast geen sfeer of gevoelens in het geheel, en de brave man rekent duidelijk iets teveel op het geflirt van Lively en Huisman om de liefdestragiek doel te laten treffen. Wat niet lukt, daar Lively en Huisman eerder statisch dan gepassioneerd acteren. Eveneens niet bevorderlijk voor de ontroeringsvreugde is dat de ‘voor eeuwig jong’-insteek treft zelden doel treft.
In de bijrollen is het uitkijken naar Ellen Burstyn (als Adalines dochter!) en vooral naar Harrison Ford, als Adalines oude vlam die gaandeweg in het snotje krijgt dat er iets vreemds aan de hand is. En dat uitzoekt zonder zweep, laserpistool of wookie bij de hand. Ach ja, het is makkelijk om schamper te doen over ‘The Age Of Adaline’ – een prent die in de eerste plaats toch vooral wil cateren aan wat het doelpubliek wil. Had Krieger dat met meer passie, vuur en betrokkenheid gedaan dan had dit best een geslaagde film kunnen zijn. Zoals het is, valt Adaline niet alleen tussen de mazen van de tijd, maar ook van het net.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.