Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Visit
Dat M. Night Shyamalan weet hoe een spannende (horror)scène in beeld te brengen, weet iedereen die destijds onder vijf dekens en drie kussens probeerde om ‘The Sixth Sense’ zonder bibberkleerscheuren uit te zitten. En de man vervolgens trouw bleef tijdens de eveneens geslaagde opvolgers ‘Unbreakable’, ‘Signs’ en ‘The Village’. Waarna het voor M. bergaf begon te gaan, en hij er zowaar inslaagde om zichzelf onsterfelijk belachelijk te maken met de fantasydrol ‘The Last Airbender’.
Na het ook al niet denderend onthaalde Will en Jaden Smith-onderonsje ‘After Earth’ vond Shyamalan duidelijk dat het tijd was om terug te keren naar de leest. Hij doet dat zowaar met een door genrespecialist Jason Blum geproduceerde found footage/point of view-film. Dat had niet meteen gehoeven, daar dit subgenre met nogal wat metaalmoeheid te kampen heeft wegens teveel – en vaak grotendeels dezelfde – films die van de lopende band komen rollen. Dat Shyamalan met ‘The Visit’ een prent aflevert die het gros van de concurrenten een poepje laat ruiken, spreekt uiteraard in zijn voordeel. En toont aan dat hij destijds met recht en reden werd opgehemeld als getalenteerd cineast.
De vijftienjarige Rebecca en haar dertienjarige broer Tyler maken zich op voor een logeerweek bij hun grootouders terwijl hun moeder een week op vakantie gaat met haar nieuwe beau. Rebecca wil een documentaire draaien over de streek waar haar moeder opgroeide, gekoppeld aan getuigenissen van de grootouders met wie het destijds tot een breuk kwam. Alle beelden in ‘The Visit’ zijn gefilmd vanuit het standpunt van ofwel een camera of een computer, en naar goede gewoonte vraagt het ettelijke kilo’s zout om deze gimmick als foutenvrij te ervaren. Maar laat dat vooral de pret niet drukken.
Na de gebruikelijk trage opbouw snoert Shyamalan traag maar zeker de klemschroeven aan. Positief daarbij is dat je niet weet naar welke richting het verhaal wil en gaat evolueren. Dat er iets niet pluis is met beide rimpeloudjes, staat buiten kijf. Shyamalan laat echter niet in zijn kaarten kijken, waardoor het lange tijd gissen is of de plot draait rond paranormale activiteiten, een mysterieuze sekte of dat er eigenlijk niets aan de hand is en de twee kinderen zich alles verbeelden. Het schipperen tussen de mogelijkheden en het aftoetsen van de spannende ondertoon aan de vaak komische details zorgde er zelfs voor dat Shyamalan drie versies monteerde van ‘The Visit’: een die voluit de kaart van de griezel trok, een meer humoristische en een die het heilige midden tussen de twee uitersten vond. Wat Shyamalan ook wou bereiken, met ‘The Visit’ haalt hij zijn slag grotendeels thuis. Zowel voor wie op zoek is naar een volbloedthriller als voor wie weet dat het found footage-platform hier in de eerste plaats wordt gebruikt om een genreoefening af te leveren die probeert om iets origineels te doen met de genrekenmerken, zonder daarbij te teren op groezelige beelden die sinds ‘Paranormal Activity’ en de vele afkooksels schering en inslag zijn.
‘The Visit’ is in de eerste plaats een geestige horrorfilm. Een waarin de suspense zeker niet al te serieus moet worden genomen, en die langs de andere kant knap en strak genoeg in elkaar zit om je niet bekocht te voelen. ‘The Visit’ daardoor beschouwen als de comeback van het jaar is misschien wat overdreven, vast staat dat dit voor een appel en een ei gedraaide ‘tussendoortje’ Shyamalans beste film in jaren is.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.