Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Minions
Zouden Pierre Renaud en Chris Coffin vooraf geweten hebben dat de gele sidekickgedrochtjes die ze creëerden voor ‘Despicable Me’ zouden uitgroeien tot een van de grootste marketingconcepten ooit? Waarschijnlijk niet. En groot zijn ze. Zozeer zelfs dat ‘Minion$’ eigenlijk de enige gepaste schrijfwijze is. Deze spin-offprequel op de twee ‘Despicable Me’-films bracht in de bioscopen wereldwijd meer dan een miljard op, en dat is waarschijnlijk nog maar een peulschil van de ziljoenen triljoenen die alle afgeleide producten wereldwijd (blijven) genereren. Of hoe Universal Disney ge-outDisneyd heeft als het aankomt op marketingmegalomanie.
Daar valt uiteraard cynisch over te doen. Zeker omdat ‘Despicable Me’ en ‘Minions’ het finessegewijs niet halen van de echte animatieklassiekers uit het verleden. Daarvoor is alles te ADHD’erig, te lawaaierig en te druk. Toch voel je dat er wel degelijk is nagedacht over het concept. En dat het team van Illumination Entertainment – de animatiepoot van Universal – echt zijn best doet om sterke komische vondsten in het concept te integreren. Wat de ene keer al wat beter lukt dan de andere.
Na twee avonturen met evil mastermind Gru mogen de gele pestkopjes aantreden in hun eigen film. En dat werd dus een prequel, waarin we zien welke avonturen ze beleefden vooraleer ze door Gru werden geadopteerd. We leren dat ze al op aarde zijn sinds het spreekwoordelijke begin der tijden. Na desastreuze ontmoetingen met onder meer Dracula, een farao en Napoleon besluiten ze om zich schuil te houden op Antarctica. Omdat er daar geen meester is die ze kunnen dienen - het doel in hun leven - besluiten ze om anno 1968 op zoek te gaan naar een ‘leider’. De drie dappere ontdekkingsminions zijn Kevin, Stuart en Bob. Na een ommetje in New York komen ze aan in Orlando, thuishaven van Villain-Con, een conventie waar iedere superslechterik van de partij is. Zo ook Scarlet Overkill (stem van Sandra Bullock), die direct overtuigd is van de gemene kwaliteiten van de Minions. Scarlet neemt het drietal mee naar Londen waar ze de opdracht krijgen om de kroon van koning Elizabeth II te stelen zodat ze zelf koningin van Engeland kan worden.
Her en der worden de Minions vergeleken met Warner Bros’ Looney Tunes. En daar valt best wat voor te zeggen, gezien de hoge slapstickgrappenratio. Je moet inderdaad al een verbitterde zuurpruim zijn om het humorpotentieel van de gele doerakkers niet in te zien. Wat helaas niet wil zeggen dat ‘Minions’ een goede film is. De grappen mogen dan wel voor het grootste deel geïnspireerd zijn, de plot is dat helaas niet. Zeker in het tweede deel vertrouwen regisseurs Chris Coffin en Kyle Balda teveel op de gebruikelijke lawaailawines die veel te vaak het hedendaagse animatielandschap kleuren. Die metaalmoeheid zal geen invloed hebben op het minionsomarmende kleine grut, de volwassen kijker daarentegen zal ongetwijfeld in het snotje hebben dat de gele mannetjes beter gedijen als sidekicks of als personages in korte filmpjes dan als ‘helden’ in een volwaardige speelfilm met een iets te inspiratieloos bijeengeharkte plot. Tenzij het kind met een voorkeur voor flatulentieserenades in hem of haar de loebasbovenhand neemt.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.