Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Ze kunnen spannend zijn, blind dates. Schrijven we proefondervindelijk fantaserend. Ze kunnen ook leuk zijn, zeker als ze dienst doen als trekhaak binnen het genre van de romcom. ‘Man Up’ is er zo een. Scenariste Tess Morris weet alvast waar ze over schrijft. Zij maakte het immers mee hoe een man haar onder een klok in Waterloo Station vroeg of ze Claire was. Neen dus, en dat zei ze ook. Maar wat als ze ja had gezegd? Vertrekkend vanuit die vraag zag het script voor ‘Man Up’ het levenlicht. 

Nancy (Lake Bell) is een vierendertige vrijgezel, die ergens wel een partner wil, maar ergens toch weer niet. Ze is in elk geval de koppelpogingen van haar zus en vrienden beu. Op een trein – terwijl ze op weg is naar haar ouders om er een speech te houden op hun veertigste huwelijksverjaardag – legt ze contact met Jessica, een levendige meid die een boek over zelfhulp hoog in het vaandel draagt. Wanneer Jessica het boek vergeet bij het uitstappen, wil Nancy het haar teruggeven.  Groot is haar verbazing wanneer ze op de schouder wordt getikt door een man (Simon Pegg) die wil weten of ze Jessica is. Blijkbaar fungeerde het zelfhulpboek als herkenningspunt tussen de twee. Helemaal van haar melk pretendeert Nancy Jessica te zijn. Het begin van een turbulente dag boordevol misverstanden, komische uitschuivers en – jawel hoor – een cupidoaroma. 

Regisseur Ben Palmer leverde een paar jaar terug met ‘The Inbetweeners’ een vrij geslaagde Britse jongerenkomedie af, die het midden hield tussen ‘Porky’s’ en de komedies van Judd Apatow. Voor ‘Man Up’ richt hij zich meer op uitgebalanceerde romantische komedies als ‘When Harry Met Sally’. Daarbij is vooral de chemie tussen de hoofdrolspelers van belang. Simon Pegg en Lake Bell halen het bijlange na niet van Billy Crystal en Meg Ryan, maar etaleren alsnog genoeg chemie om welwillende kijk(st)ers zonder al teveel gemor doorheen het liefdeslabyrint te loodsen. 

Palmer en Morris slagen er weliswaar niet in om de voor de hand liggende clichés te omzeilen. Tijdens hun dagje samen komen zowel Pegg als Blake in contact met vroegere geliefdes, en moeten er misverstanden uit de weg worden geruimd. Ergens halverwege komt natuurlijk het moment waarop Pegg te horen krijgt dat Bell helemaal niet de blind date is die hij op het oog had, en probeert hij woedend de ware Jessica op te sporen. Cateren aan de verwachtingen en behoeftes van het publiek, heet zoiets. 

Op zich is daar niets mis mee: het screwballgenre verliep destijds ook binnen genrekrijtlijnen. Al waren die wat rekbaarder door een overdaad aan mesjogge personages of stilistische experimenten waarmee en waarin klasbakken als Howard Hawks en Preston Sturges zich konden uitleven. Zo hoog mikt Palmer niet: dit is entertainment zonder moeilijke woorden of ambities. Anderhalfuur compromisloos romantisch entertainment, meer had Palmer niet op het oog. En meer levert hij niet af. Minder ook niet. Wat dan weer goed nieuws is voor wie zich door zijn partner verplicht ziet om ‘Man Up’ mee uit te zitten. Al is de aanwezigheid van ‘coole’ Simon Pegg ongetwijfeld een extra troef om de mannelijke calvarietocht te verzachten.

Simon Couwens