Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Man From U.N.C.L.E.
Een paar generaties geleden was ‘The Man From U.N.C.L.E.’ heel populair op het kleine scherm. Zowel in het continent van herkomst - Amerika dus - als in de afzetgebieden, waaronder Europa - inclusief ons eigen BRT-land. De overduidelijk op 007 geïnspireerde spionagereeks liep in Amerika oorspronkelijk tussen 1964 en 1968. Opvallend is dat Ian Fleming, James Bonds geestelijke vader, meewerkte aan de totstandkoming ervan. Op vraag van de producenten liet Fleming zijn licht schijnen over het concept en deed hij een paar suggesties. Meer dan kleine zelfs: zo bedacht hij de personagenaam Napoleon Solo. Aanvankelijk was het de bedoeling dat Solo (vertolkt door Robert Vaughn) de drager van de reeks zou worden. Nevenpersonage Ilya Kuryakin (David McCallum) bleek echter al snel even populair, waardoor hij een upgrade kreeg naar ‘gedeelde hoofdrol’. In totaal werden honderdenvijf afleveringen gedraaid, waarvan er sommige tot speelfilmlengte werden gebundeld. Later volgde nog een minder succesvolle spin-off met Stephanie Powers als ‘The Girl From U.N.C.L.E.’
Om een lang verhaal kort te maken: er was - en is - genoeg materiaal om à la ‘Mission: Impossible’ een succesvolle filmadaptatie te draaien van de serie. Die adaptatie kwam er pas na een lang en vaak slopend (pre)productieproces. Wat misschien verklaart waarom de hoofdrollen uiteindelijk werden vertolkt door twee - weliswaar relatief bekende - acteurs (Henry Cavill en Armie Hammer) die niet meteen een supersterrenstatus hebben. Ironisch genoeg is dat misschien een van de redenen waarom de film tijdens zijn bioscooprelease – onterecht – zijn publiek niet vond.
De eerste geruchten over een filmversie van ‘The Man From United Network Command for Law and Enforcement’ gaan terug tot midden de jaren negentig. Zelfs Quentin Tarantino was - in het voetspoor van ‘Pulp Fiction’ even gelinkt aan het project. Binnen een tijdsbestek van twintig jaar werden naar verluidt ruim vijftien verschillende scenariodrafts geschreven. Uiteindelijk werd een scenario filmwaardig verklaard: dat van Scott Z. Burns. Steven Soderbergh - die eerder met Burns samenwerkte voor ‘The Informant’ en ‘Contagion’- zou het verfilmen, George Clooney toonde zich akkoord om de rol van Solo te vertolken. Clooney moest echter forfait geven na een rugletsel, en Soderbergh zag het afstel/uitstel niet zitten. Guy Ritchie toonde zich bereid het project over te nemen, schreef een nieuw scenario en wist Tom Cruise te strikken voor de rol van Solo. Cruise besliste eindelijk toch om zich verder te concentreren op de Ethan Hunt-franchise, waarop Ritchie zich genoodzaakt zag op zoek te gaan naar een andere hoofdrolspeler. En dat werd dus Henry ‘Man Of Steel’ Cavill.
Een goede beslissing van Ritchie was alvast om ‘The Man From U.N.C.L.E.’ niet te upgraden naar het hier en nu, maar om de film net als het bronmateriaal in de jaren zestig te situeren. In volle Koude Oorlog zien CIA-agent Napoleon Solo en KGB-medewerker Illya Kuryakin (Hammer) zich genoodzaakt om samen een atoombom op te sporen die in de handen is van een Italiaanse terreurorganisatie. Een plot die nergens toont dat je hem serieus moet nemen: een parodiërende tongue in cheek-boventoon voert immers twee uur lang de bovenhand. Cavill en Hammer amuseren zich duchtig als de twee samenwerkende tegenstanders, al is ‘The Man From U.N.C.L.E.’ ironisch genoeg een film waarin het vooral de vrouwen zijn die opvallen. Alicia Vikander is uitstekend als Gaby Teller, de dochter van de wetenschapper die meewerkte aan de conceptie van de bom. Eveneens zeer gesmaakt: de vertolking van Elizabeth Debicki (‘The Great Gatsby’, ‘Everest’) als de malafide Victoria Vinciguerra. Ja, het is een jongenswereld in ‘The Man From U.N.C.L.E.’, maar wel een waar de vrouwen mee aan de haal gaan.
De regie van Ritchie is – voor zijn doen althans – opvallend sober. Enkel naar het einde toe dreigt hij even te hervallen in de nodeloze staccatostijl die van zijn ‘Sherlock Holmes’-films vrij magere beestjes maakte. Een extra ster is er voor de manier waarop de swinging sixties extra swingend in beeld zijn gebracht: de decors, rekwisieten en klankband alleen al zijn een reden om verder te kijken dan de neus lang is. Puur visueel en auditief valt er genoeg lekkers te rapen om ‘The Man From U.C.L.E.’ te beschouwen als een onterechte flop. Ritchie mag dan wel geen nieuwe gronden aanboren, er zit meer in deze film dan je denkt. Of toch minstens dan de overdaad aan makke recensies je wil doen geloven.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.