Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Na het onfortuinlijke overlijden van Robin Williams in augustus 2014, is het pijnlijk om postuum geconfronteerd te worden met de vaststelling dat Williams evenzeer een sterk dramatisch acteur als een komisch performer was. Hij werd uiteraard bekend als superkomiek, maar over heel wat van zijn rollen hing vaak een onomkeerbare tristesse. Bovendien liet Williams meer dan eens zien dat hij het ook zonder humor kon rooien – en misschien net dan zijn beste vertolkingen neerzette (‘Good Will Hunting’, ‘Dead Poets Society’, ‘Insomnia’, ‘One Hour Photo’). ‘Boulevard’ hoort qua intensiteit niet in dit rijtje thuis. Meer zelfs, dé reden waarom deze film door een vrij groot publiek kan worden opgepikt – ook al werd hij amper in de bioscopen uitgebracht - is net het overlijden van Williams: de grens tussen brood en spelen en dood en spelen is vaak immers angstwekkend klein.

Nolan Mack (Williams) is een timide bankbediende die al bijna zesentwintig jaar stilzwijgend zijn job uitoefent. Zijn huwelijk met Joy (Kathy Baker) is bijna even timide: ze zijn getrouwd omdat ze ooit verliefd waren op elkaar, meteen de reden dat ze nog steeds samen zijn, zelfs als is het ver zoeken naar passie in hun relatie. De reden daarom wordt gaandeweg duidelijk. Mack is eigenlijk homoseksueel, maar wist zijn geaardheid steeds te verzwijgen. Wanneer hij op een avond de jonge gigolo Leo (Roberto Aguire) ontmoet, wil hij zijn ware gevoelens echter niet langer verbergen. Een ‘coming out of age’-verhaal dus. Scenarist Douglas Soesbe weet waar hij het over heeft, daar hij zelf pas op late leeftijd uit de kast is gekomen. Niet dat ‘Boulevard’ een autobiografische film is geworden: de personages en situaties zijn fictief, de thematiek is dat niet. Soesbe schreef de eerste draft ruim tien jaar geleden, en had na verloop van tijd de hoop opgegeven dat het ooit nog in productie zou gaan. Dat zijn script uiteindelijk werd verfilmd met Robin Williams in de hoofdrol, had hij in zijn stoutste dromen nooit durven dromen.

Regisseur Dito Montiel – die destijds debuteerde met het autobiografische ‘A Guide To Recognizing Your Saints’ – timmert al een tijdje aan een weg die hem het predikaat van ‘serieuze’ filmmaker moet opleveren. Maar dat wil niet echt lukken: de meeste van zijn titels blijven steken in het festivalcircuit of worden rechtstreeks op dvd of blu-ray uitgebracht. Nochtans werkte hij al samen met gerenommeerde sterren als Channing Tatum, Al Pacino en nu dus Robin Williams. Dusver zijn Montiels casts altijd al beter geweest dan de film zelf. En dat is nu niet anders: Williams is ontegensprekelijk de echte ster van ‘Boulevard’.

Scenariotechnisch en regiematig leunt alles immers veel te dicht aan bij ‘het drama van de week’, en etaleert Montiel te weinig diepgang en originaliteit om een verschil te maken met andere gelijkaardige titels. Zijverhalen als dat waarin Mack afscheid moet nemen van zijn zieke vader houden er ook niet meteen de sfeer in. Montiel doet weliswaar zijn uiterste best om het sentiment op armslag te houden, toch blijft dit eerder een ‘gimmick’-film dan een die echt uit het hart komt. Dat heb je natuurlijk met veel verhalen, hoe human en aangrijpend die ook zijn. Na verloop van tijd is alles al eens gezegd en getoond. En dan moet er al een speciale acteurs- of regieklik zijn om daardoor heen te kijken. ‘Boulevard’ is - Robin Williams ten spijt - helaas zo geen film.

Simon Couwens