Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Revenant
Wie dacht dat Alejandro Gonzales Inarittu in het hokje zou blijven dat hij voor zichzelf had ontworpen - dat van niet-lineaire sociale wereldcinemadrama’s - heeft zijn mening inmiddels ongetwijfeld herzien.’ Birdman’, zijn grote Oscarsucces van vorig jaar, was immers iets helemaal anders: een introspectieve bijna in one take opgenomen moderne spielerei over de ennui van een acteur die serieus wil genomen worden. Een film waarmee hij een nieuw publiek wist aan te boren. Die nieuwe volgers krijgen met ‘The Revenant’ alweer something completely different door de biosneus geboord: een overlevingsdrama van twee en een half uur dat de trage natuurfilmmosterd bij Terence Malick haalt. Al gaat Inarittu door zijn sterrencast en ruige aanpak ongegeneerd voor multiplexambiance.
‘The Revenant’ is gebaseerd op de ervaringen van bontjager Hugh Glass in de jaren stillekes (1823 om precies te zijn) in Montana en South Dakota. Zijn overlevingsstrijd werd trouwens al eens eerder verfilmd. In 1971 als ‘Man In The Wilderness’ met Richard Harris en John Huston om precies te zijn. Ja, beste burgers, boeren en buitenlui: ‘The Revenant’ is eigenlijk een halve remake. Glass (heel solide vertolkt door Leonardo DiCaprio, die uiteraard een Oscar kreeg voor beste mannelijke hoofdrol) wordt na een aanval door een beer – de meest intense scène uit de film – voor dood achtergelaten. Wat hem al niet zint. Wanneer vervolgens zijn (Indiaanse) zoon wordt vermoord door een bruut in Tom Hardy-huid staan zijn zinnen definitief op bloeddorstige wraak. Of hoe ‘The Revenant’ eigenlijk een vigilantethriller voor de kunstzinnige meerwaardezoeker is.
Inarittu nam het project over nadat eerdere combo’s (Chan-Wook Park – Samuel L. Jackson en George Hillcoat – Christian Bale) spaak liepen en smeet zich helemaal op het project. Hij sprak zijn veto uit tegen groeneschermgefoefel, filmde alles in de buitenlucht van de Canadese en Argentijnse wildernis en deed dat ook nog eens in chronologische volgorde. Het gevolg: helse opnames en nogal wat crewleden die de benen namen of moesten noemen. En een budget dat in plaats van op de gebudgetteerde zestig miljoen uiteindelijk afklokte op 135 miljoen dollar. Zo creëer je dus authentieke cinema met meer dan een knipoog naar het tijdperk toen de Coppola’s van deze wereld nog een ‘Apocalypse Now’ mochten en konden regisseren. Al mag je authentiek met een korrel zout nemen: geen kwaad woord over de imponerende buitenopnames – vaak zelfs bij barre vrieskou, maar hier en daar werd uiteraard wel getrukeerd. Wat logisch is natuurlijk. De beer die DiCaprio op een wel heel realistische manier aanvalt bijvoorbeeld is helemaal geen echte grizzly, maar een via CGI en performance capturing tot leven gewekt zo goed als levensecht exemplaar.
‘The Revenant’ is indrukwekkend kijkvoer dat het eigenlijk verdient op een groot scherm te worden gezien. Wat niet betekent dat het een meesterwerk is. Inarittu’s ‘kijk mij eens regisseren’-aanpak werkt niet altijd en zijn poëtische dromelarijen hoefden ook niet echt. Op zich zijn ze knap gedaan, maar het is niet zo dat ze het resultaat naar een hoger niveau tillen of iets meer maken van ‘The Revenant’ dan wat het eigenlijk is: een stevige brok pioniersactie. Gemaakt met een visie en ballen weliswaar, en dat is uiteraard toe te juichen. In die optiek zijn de Oscars zeker verdiend. Naast DiCaprio werden ook Inarittu's regie en Emmanuel Lubezki's camerawerk bekroond.
Ook de soundtrack – of liever de soundscape - verdient aandacht: de combo Ryuichi Sakamoto, Bryce Dessner van The National en de Duitse elektronicafreak Alva Noto tref je immers niet elke week op de klankband aan. Niet eens elk jaar, eigenlijk. Toch oogt de combinatie op papier interessanter dan dat ze echt is: een van de redenen dat ‘The Revenant’ af en toe te pompeus is, is precies de experimentele geluiden die eerder opdringerig dan ondersteunend zijn. Ook de emotionele betrokkenheid en geladenheid ligt uiteindelijk iets te laag om twee uur en een half bij de les te blijven. Los daarvan en buiten kijf staand als verdict: imposante cinema.