Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Sinister 2
Neen, wij zijn niet bang van Bughuul. We geven dan ook standvastig en zonder verpinken toe dat we geen fan waren van Scott Dericksons ‘Sinister’ uit 2012. En dat nog minder zijn van deze sequel. Die er enkel maar kwam omdat die eersteling genoeg dubloenen opbracht om de producenten te doen geloven dat een vervolgfilm ook nog wel succesvol zou zijn. Zelfs al moet die het zonder Ethan Hawke doen.
Niet alles wat horrorgoeroe Jason Blum op de mensheid los laat, is nachtmerrievoer. Voor elke ‘Conjuring’ of ‘Insidious’ is er met andere woorden een ‘Sinister’. Of voor elk goed ‘Paranormal Activity’-deel een minder. Niet dat ‘Sinister’ zonder waarde was. De donkere, vaak zelfs nihilistische regie van Derrickson was, hoe je het ook draait of keert, een poging tot volwassen horror. En de soundtrack van Christopher Young wordt waarschijnlijk nog steeds veelvuldig gedraaid op feestjes en samenscholingen die beter geen daglicht zien. Toch kon de eerste ‘Sinister’ met zijn lugubere found footage-insteek ons niet bekoren. Hoofdzakelijk omdat Derrickson – alle kippenvelgetokkel ten spijt – maar een matig interessante variante op de ‘Amityville Horrors’ van deze wereld wist af te leveren.
In een notendop: ‘Sinister’ draaide rond auteur Ellison Oswalt (Ethan Hawke) die met zijn gezin in een huis kwam wonen waar een aantal gruwelijke moorden werd gepleegd. Oswalt wou een boek schrijven over de zaak, en vond dat het echte moordhuis de beste plaats was om inspiratie te vinden. Hij vond er veel meer: een sadistische geest die bezit nam van zijn kinderen zodat zijn dochtertje hem uiteindelijk een kopje kleiner maakte. En nu is snoodaard Bughuul terug voor meer terreur en kinderverderf.
Zonder Hawke dus, maar ook zonder regisseur Scott Derrickson die de regiefakkel doorgaf aan Ciaran Foy. Derrickson staat wel nog op de titelrol als coscenarist. De verbindende verhaallink tussen beide Sinisters is (ex-)deputy James Ransone. Die had schijnbaar als enige in de mot wat er destijds met Hawke en zijn gezin is gebeurd, en hij is een queeste begonnen tegen het onzichtbare kwaad door alle huizen waarin de moorden plaatsvonden te laten afbranden. Al dan niet met Talking Heads als oorworm. Zo komt hij in contact met de gescheiden Courtney (Shannyn Sossamon) wiens negenjarige tweelingzonen Dylan en Zach onder de malafide invloed van Bughuul komen te staan. Dylan en Zach krijgen veelvuldig bezoek van spookkinderen die hen verplichten om naar beelden te kijken van families die op de meest gruwelijke manier om het leven worden gebracht. Een opstapje naar waar het Bughuul en zijn leger van dode kinderen echt om te doen is: de twee jongens zo ver krijgen dat ze hun moeder vermoorden.
Voormalig deputy So And So (wie dacht dat er niet kon gelachen worden in Luguber Griezelland mag zijn mening herzien) is als dragend personage beter dan de film. James Ransone (onvergetelijk als Ziggy Sobotka in het tweede seizoen van ‘The Wire’) schippert netjes tussen stuntelig en kordaat. Al kan hij ‘Sinister 2’ niet drijvend houden, ook niet als gaandeweg blijkt dat hij nog een van de twee broers kan redden, daar Zach en Dylan niet allebei onder de invloed van Bughuuls maïskinderen komen te staan. Wie de eerste ‘Sinister’ maar niets vond (of weinig), zal hier ook ziijn gading niet vinden. Daarvoor is het scenario te vlak, en de kiekeboe-scènes te getelefoneerd. Enkel wie de eerste kon smaken of net iets te jong is om al tot de doelgroep te horen maar toch stiekem iets ongehoorzaams wil doen mogen zich schrap zetten voor anderhalfuur griezelpret.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.