Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Nicolas Cage zou een droomacteur geweest zijn toen het studiosysteem in Hollywood – zoals in de liefdevolle verf gezet in de Coens’ ‘Hail, Caesar’ – hoogtij vierde. Een acteur die bereid was om in pakweg vier films per jaar te spelen en zowel in grote kleppers als B-voer te fungeren, vele executives en fixers zouden er een arm veil voor hebben gehad. En dat terwijl de huidige carrière van Cage vooral meesmuilend wordt onthaald. De voormalige superster én Oscarwinnaar (voor ‘Leaving Las Vegas’) grossiert momenteel vooral in dvd-voer waarvan de kwaliteit op zijn zachtst gezegd veelal hoogst discutabel is. Al is Cage geenszins afgeschreven: dit jaar nog is hij te zien in een bijrol in Oliver Stones’ ‘Snowden’ en cultregisseurs als Abel Ferrara en Paul Schrader werken graag met hem samen.

‘The Runner’ is de zoveelste prent van Cage die de zalen niet haalde. Het is – en dat is eigenlijk best positief – ditmaal geen leeghoofdige geweldprent. Wat dan weer niet zo fijn is voor de actiefanaten die in de beslotenheid van de huiskamer al eens een Charles Bronson- of Chuck Norris-titel in de lader schuiven, en Cage intussen hadden omarmd als bona fide B-held. Als je ‘The Runner’ in een genrezone moet duwen, dan komen we eigenlijk bij ‘drama’ uit. Al zijn er zeker thrillerelementen aanwezig in dit langspeeldebuut van Austin Stark.

De plot vertrekt vanuit een waargebeurd feit, het Deepwater Horizon BP-olielek uit 2010 om precies te zijn. De weerslag van dat schandaal heeft ook een weerslag op de carrière van politicus Colin Pryce (Cage dus) die naarstig probeert om het hoofd boven het olievlekkenwater te houden. En dat is nog maar klein bier, daar zijn privéleven met buitenechtelijk gerampetamp eveneens breed in de media wordt uitgesmeerd. Whoyougonnacall? De ghostbusters zullen het ditmaal niet zijn. Frank Underwood was misschien een optie, daar ‘The Runner’ zich zowat laat bekijken als een armejongensversie van ‘House Of Cards’.

Meteen ligt een van de grootste problemen van ‘The Runner’ op tafel: de plot is niet origineel of opzwepend genoeg om je van je sokken te blazen. Op een speelduur van nauwelijks anderhalfuur vallen vooral de inconsequenties en déjà-vu struikelstenen op. Zelfs al is het duidelijk dat Cage hier tenminste toch probeert om iets toe te voegen of te acteren voor zijn gage, begeesterende cinema levert het niet op. Een acteur die een dergelijk middle of the road-project echt uit de middelmaat zou kunnen krikken zou sowieso in optima forma moeten verkeren. Zelfs de solide bijrollencast waarmee Cage is omringd (Connie Nielsen als zijn echtgenote en Peter Fonda als zijn vader op kop) maken niet echt een wezenlijk verschil.

Wat rest is de zoveelste middelmatige Cage-film in een lange rij die – zo leert een blik op IMDB ons – de komende jaren alvast nog langer gaat worden. Jammer, maar het zij zo. Intussen troosten we ons met de gedachte dat ‘The Runner’ in vergelijking met veel titels uit die rij best meevalt. En dat Cage hier eigenlijk beter is dan het gerecycleerde materiaal laat uitschijnen. Al moeten we Starks scenario en regie niet met alle zonden van Israel en buurstaten omringen: de koppeling aan de echte BP-crisis is zelfs vrij sterk. Wat van ‘The Runner’ een film maakt waarvan het conceptuele idee beter bleek dan de eigenlijke uitwerking ervan. 

Simon Couwens