Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Dat het werk van Pullitzer-winnend auteur Philip Roth niet zo makkelijk naar het grote scherm te vertalen is, bewees al ‘The Human Stain’, waarin diens dubbele bodems verloren gingen in een traag en zielloos tranendal. Nicholas Meyer, toen verantwoordelijk voor de adaptatie, volhardt, want ook nu verdiepte hij zich in een roman van Roth (‘The Dying Animal’). Ironisch genoeg zetelde ditmaal geen man, maar een vrouw in de regiestoel - de Spaanse cineaste Isabel Coixet - en zij weet de visie van Roth te transformeren tot een mooi, zij het klassiek liefdesverhaal, waarin voldoende van Roths gedachtegangen bewaard bleven. Wie eerder al romans van de ruim zeventigjarige schrijver las, is mogelijk vertrouwd met David Kepesch, het hoofdpersonage uit ‘Elegy’, vertolkt door Ben Kingsley in goeden doen (lees: dit is er eentje die hij niet enkel voor de centen doet).

Hij speelt een professor literatuur, begeesterd door vrouwelijk schoon. Als gescheiden man weet hij wat het is om getrouwd te zijn - “a maximum security facility”, noemt hij het huwelijk - en dus houdt hij van zijn in schijn ongecompliceerde bestaan. Hij houdt er een seksrelatie op na met een toegewijde zakenvrouw (Patricia Clarkson) en met zijn beste vriend George (Dennis Hopper), een dichter, voert hij diepgaande gesprekken over het leven, vrouwelijk schoon, de passie en de liefde. Kepesch had nooit gedacht dat het hem nog zou overkomen dat hij écht verliefd zou worden, maar wanneer hij Consuela (Penelope Cruz) ontmoet, één van zijn studentes, wordt hij bevangen door een gevoel dat hij niet meester kan. Hij houdt van uiterlijke schoonheid, van vluchtigheid, van fysieke relaties. Onvermogend om een bindende relatie aan te gaan, aanbidt hij het lichaam van Consuela, maar stelt hij haar emotioneel teleur.

Dat maakt van ‘Elegy’ op z’n minst een interessante film. Waar hij in het begin conventioneel de paadjes der ‘oude bok vindt groen blaadje’-plot lijkt te bewandelen, is het duidelijk dat de moraal van het verhaal op een veel dieper niveau te zoeken is. Kingsley schittert als een man die alles op een rij heeft, maar tegelijk verscheurd raakt door lust, jaloezie en zijn besluiteloosheid. Een man die al zijn geluk laat glijden omdat hij niet weet hoe ermee om te gaan. Ook Cruz straalt in haar eenvoud. Coixet, die met ‘My Life Without Me’ en ‘The Secret Life Of Words’ al bewees dat gehavende liefdes haar dada zijn, kiest traditiegetrouw voor een sobere mise-en-scène, bijgestaan door de dito klankband van klassieke muziek en weemoedige voice-over, wijsheden debiterend als “de vrouwelijke schoonheid is als een kunstwerk”. Iedereen ziet erin wat hij of zij erin wil zien.

Peter Janssens