Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Geluk en geduld: veel carrières zijn – naast talent – op die waarden gebouwd. Die van Gillian Flynn ook. Haar thriller ‘Gone Girl’ was weliswaar een bestseller, toch werd ze pas écht bekend nadat de verfilming door David Fincher met Ben Affleck en een fascinerende Rosamund Pike vriend en vijand verbaasde. Ze werd er ook écht rijk door, daar ze anderhalf miljoen kreeg voor de filmrechten. En het hield daar duidelijk niet op, getuige de verfilming van ‘Dark Places’, een van de romans die ze voor ‘Gone Girl’ schreef. 

De bliksem sloeg echter geen twee keer in. ‘Gone Girl’ ging vlot over de tong en werd een relatiethriller die qua impact te vergelijken was met ‘Fatal Attraction’ destijds. Deze ‘Dark Places’ deed het opvallend minder goed, en werd nauwelijks opgepikt door het doelgroeppotentieel. Kwalitatief is ‘Dark Places’ bij lange na geen ‘Gone Girl’, en het leek wel een beetje alsof het publiek dat vooraf in het snotje had. Of hoe het van meet af aan duidelijk is dat Gilles Paquet-Brenner (van het Holocaustdrama ‘On M’appelait Sarah’) niet dezelfde kaas als Fincher heeft gegeten als het aankomt op cinematografische finesse.

‘Dark Places’ is een whodunit die zich afspeelt over twee tijdslagen. De verbindende lijm is Libby Day (op volwassen leeftijd vertolkt door Charlize Theron). In 1985 komt ze levend uit een bloedbad dat in de ouderlijke boerderij in Kinnakee, Arkansas het leven kost aan haar moeder en twee zusjes. Hoofdverdachte: haar broer Ben, die tevens verdacht wordt van satanisme en zo. Tijdens het onderzoek duidt Libby haar broer daadwerkelijk aan als dader. 

Jaren later probeert Libby zowel de moord als de arrestatie van haar broer te verwerken. Het schrijven van een boek over de feiten bracht geen soelaas, en Libby lijkt een emotionele vogel voor de kat. Tot ze plots wordt benaderd door ‘The Kill Club’, een groep misdaadfetisjisten die er een hobby en sport van maakt om niet volledig opgehelderde moorden verder te onderzoeken. Waarbij de leden als privédetectives vaak zelf naar de echte waarheid speuren. The Kill Club denkt dat Ben al die tijd onschuldig in de cel zit, en wil Libby betrekken in hun alternatieve onderzoek. In ruil voor een forse vergoeding stemt ze er uiteindelijk mee in om de nog niet volledig gesloten wonden terug open te rijten. Dat ze daarbij de confrontatie met haar broer en haar eigen duister verleden moet aangaan, spreekt nogal wiedes voor zichzelf. 

De insteek biedt genoeg wie, wat, waarom en hoe-plezier om de Hercule Poirot en Miss Marple-minnende medemens twee uur waar voor het geld te geven. Op voorwaarde dat die minner geen aversie heeft tegen kille en duistere cinema. Warm en begeesterend wordt ‘Dark Places’ immers niet. Alsof Paquet-Brenner de troebele psyche van zijn protagoniste extra wou beklemtonen door een donkere beeldschepping. Een insteek die helaas niet werkt, ook al niet omdat de draagkracht van het verhaal onderweg nogal wat steken laat vallen. En daar kan zelfs de bezetenheid van Theron – die de film mee opstartte en produceerde – weinig tot niets aan veranderen. 

Simon Couwens