Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Eddie The Eagle
Deelnemen is belangrijker dan winnen. Een leuze die Pierre de Coubertin lanceerde bij de start van de mee door hem opgestarte moderne Olympische Spelen in 1896. En die nog steeds hoog in het vaandel wordt gedragen. Zij het niet meer zo hoog als destijds. Na de Olympische winterspelen in Calgary in februari 1988 bijvoorbeeld spijkerde het Olympisch comité het ‘toelatingsexamen’ wat bij om te vermijden dat zomaar iedereen kon deelnemen. Een herziening die er kwam na de strapatsen van Eddie Edwards aka Eddie The Eagle op die winterspelen.
Het waren trouwens heel amusante winterspelen daar in Calgary. De Jamaicanen waren aanwezig met een bobsleeteam wat qua hilarische genialiteit wat te vergelijken valt met een team eskimo’s dat zich zou inschrijven voor de strandvolleybalcompetitie. Ook hilarisch geniaal was de deelname van Eddie Edwards. Hij werd de eerste Brit ooit die uitkwam in de schansspringcompetitie. Op zich niets wereldschokkends – er moet iemand de eerste zijn. Edwards was echter alles behalve een krak in het schansspringen. Dat hij laatste eindigde was voor niemand een verrassing. Toch was zijn sprong van 73 meter een toenmalig Brits record. Een prestatie die van hem even publiekslieveling nummer 1 maakte.
Een film over ‘Eddie The Eagle’ zat al een tijd in de pijplijn. Steve Coogan was een tijdje in de running om de hoofdrol te vertolken, later zag het er naar dat Rupert Grint (Ron Weasley) de skilatten mocht aanbinden. Uiteindelijk leek het project een stille dood te sterven. Tot wanneer Matthew Vaughn (regisseur van ‘Kick-Ass’ en ‘Kingsman: The Secret Service’) er zijn schouders als producent onder zette. Hij schoof prompt Taron Egerton naar voren voor de hoofdrol. Egerton had immers nogal wat indruk gemaakt tijdens ‘Kingsman’ en Vaughn voelde instinctief aan dat Egerton het juiste talent op de juiste plaats was om zich het lef en de manierismen van Eddie Edwards eigen te maken. Een buikgevoel dat bleek te kloppen.
Een van de redenen waarom deze film werkt, is de gedreven aanpak van Egerton. Zelden was het zo gemakkelijk om voor de underdog te supporteren. Hugh Jackman is eveneens in fijne vorm als Eddies trainer. Een volledig fictieve trainer trouwens. De scenaristen nemen immers nogal een loopje met de werkelijkheid. Wat Eddie heeft verwezenlijkt is weliswaar the truth and nothing but the truth, de randinvulling is voor het merendeel fictief. Zoals Jackmans personage dus: in werkelijkheid liet Edwards zich in New York trainen door twee Amerikanen. En hij woonde ook helemaal niet meer bij zijn ouders toen hij vol zelfvertrouwen naar Calgary trok. Iets teveel zoutkorrels bij de patatten dus, maar dat is – hoe je het draait of keert – vaak de aard van biopicbeestjes.
Regisseur Dexter Fletcher mag ook wat van de positieve klanken in zijn oren balsemen. De kans dat je hem beter kent als acteur is groot (‘The Rachel Papers’, ‘Kick-Ass’, ‘Lock, Stock And Two Smoking Barrels’), al is hij met ‘Eddie The Eagle’ inmiddels aan zijn derde regieopdracht toe. En hij toont aan dat hij weet waar een publieksvriendelijke biopic moet aan voldoen, lekker wegglijdende fragmentarische opbouw met goed gekozen sfeermakende liedjes inclusief. Grote kunst is het niet, aardig vertier des te meer. Een geslaagde nostalgische trip naar de jaren tachtig, deze ‘Eddie The Eagle’.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.