Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In 2003 liet Pixar de wereld kennismaken met de flitsende zwembewegingen van de oranje-witgestreepte clownsvis Nemo. Met als resultaat een animatiefilm die van meet af aan de stempel van bonafide meesterwerk verdiende. De vijfde Pixarlangspeler wordt door velen nog steeds beschouwd als een van hun allerbeste. En dat wil wat zeggen, gezien hun portfolio ook parels als drie ‘Toy Story’s, ‘Up’, ‘Wall-E’ en ‘Inside Out’ herbergt. Dertien jaar later is Pixar inmiddels aan zeventien langspelers toe. De balans oogt niet meer zo positief als destijds: volgens kritische medemensen duiden de vele sequels op bloedarmoede en risicoloos kassakoeien, en tonen titels als ‘Brave’ en ‘The Good Dinosaur’ aan dat Pixar niet meer automatisch synoniem staat voor meesterlijke animatie.

Of hoe ‘Finding Dory’ initieel meer tegenstroom te verduren kreeg dan ‘Finding Nemo’ in het hengelen naar sympathie. Zeker omdat diezelfde kritische medemensen deze sequel op dezelfde hoop gooien als de nog op stapel staande ‘Cars 3’, ‘Toy Story 4’ en ‘The Incredibles II’. Het Mexicaans getinte ‘Coco’ is voorlopig de enige niet-sequel die Pixar heeft aangekondigd, al zitten er momenteel sowieso nog twee ‘geheime’ projecten in de pijplijn.

Wat de pek en veren-strelers vooraf niet konden inschatten is de liefde van het grote (jonge en oude) publiek voor Pixars onderwaterwereld. ‘Finding Dory’ brak in een mum van tijd menig box-officerecord en de recensies waren uiteindelijk overwegend positief voor wat ‘maar’ een sequel is. Pixar heeft aan deze film in elk geval geen kwalitatieve broek of rok gescheurd, en ‘Finding Dory’ is voor velen zelfs het bewijs dat Pixar ook in sequelland kan verrassen. Een ‘Cars 2’ is ‘Finding Dory’ niet geworden. Maar ook geen ‘Toy Story 2 of 3’. Eerder een ‘Monsters University’, in die optiek dat de sequel het niet haalt bij het origineel, maar toch nog genoeg moois te bieden heeft om als aimabele opvolger te boek te staan.  

Ditmaal is het de Picasso doktersvis Dory (Ellen Degeneres) die alle aandacht mag opeisen en zich van bijrolvis gepromoveerd ziet tot grote haai. Het aan kortermijnverlies leidende visje zou dolgraag haar ouders opsporen die ze al van kinds af aan uit het oog is verloren. Ze weet niet echt waar ze zijn, en haar falende geheugen maakt de zoektocht er niet makkelijker op. Toch zet ze dapper door, en krijgt ze het gezelschap van Nemo en zijn vader Marlin, die haar nog steeds erkentelijk zijn voor haar hulp tijdens het terugvinden van Nemo. De queeste leidt niet naar de Gouden Graalgarnaal, maar naar een zeelevencentrum in Monterey. Blijkt dat Dory eigenlijk afkomstig is uit een pretperk annex biologisch opvangcentrum. Een setting die door de jolige jongens en meisjes van Pixar uiteraard wordt omgetoverd in een hoogst originele biotoop voor een verhaal dat het onvermijdelijke levenslesje afwisselt met spetterende slapstick.

Of hoe ‘Finding Dory’ zonder het warme water uit te vinden anderhalfuur uitstekend familievertier biedt. De animatiegarnituur is consistent oogstrelend mooi, en de interactie tussen Dory en Hank, een camouflageoctopus met een geamputeerde poot, is – hoe je het ook draait en keert – vintage Pixar.  

Simon Couwens