Disney en Pixar zijn welhaast nog steeds ongenaakbaar aan de animatiekassa, Dreamworks Animation blijft hofleverancier van populair familie-entertainment, Universal rijgt met Illumination de ene hit na de andere aan elkaar, Fox ligt met Blue Sky Animation na het floppen van hun vijfde ‘Ice Age’ nog steeds op de loer … geen wonder dat Warner ook zwaar wil investeren in een afzonderlijke animatiepoot. Het mag dan wel crisis zijn in cinemaland, de kans blijft groot dat je met CGI-animatie een monstersucces scoort. Zeker voor de majorstudio’s die over de beste middelen beschikken om de animatie zo gezwind en wonderbaarlijk mogelijk te maken. Wat er in 2013 toe leidde dat er een Warner Animation Group denktank werd opgericht om de Warner-animatiefilmafdeling (terug) naar een hoger niveau te tillen. Iets wat de studio, getuige hun roemrijke Looney Tunes-erfenis, ook een beetje aan zijn status verplicht is.
De eerste WAG-productie bleek alvast een schot in de roos. Met als gevolg dat voltreffer ‘The Lego Movie’ dusver al zeker opvolging krijgt van ‘The Lego Batman Movie’, ‘The Lego Ninjago Movie’ en ‘The Lego Movie 2’. Daarnaast werd beslist om een Hanna-Barbera Cinematic Universe te creëren, waarvan de eerste film een ‘Scooby Doo’-film zal zijn. Ook reboots van ‘The Jetsons’ en’ Speedy Gonzales’ staan in de steigers. Of hoe de denktank zich in de eerste plaats precies bezighoudt met het omspitten van vertrouwde grond. Niet zo met ‘Storks’ echter, dusver de eerste WAG-titel die niet gebaseerd is op bestaande materie.
Op de generiek van 'Storks' staan nogal wat bekende namen. Phil Lord en Chris Miller (regisseurs van ‘Cloudy With A Chance Of Meatballs’, ‘The Lego Movie’, ‘Jump Street 21’, ‘Jump Street 22’ en de op stapel staande Han Solo-film) zijn samen met John Requa en Glenn Ficarra (‘Crazy Stupid Love’) uitvoerende producenten en behoren tot de vaste kern van de denktank. Net als Nicholas Stoller (regisseur van ‘Forgetting Sarah Marshall’ en de ‘Bad Neighbours’-gedrochten) die met ‘Storks’ voor de eerste keer een animatiefilm mag (mee)regisseren. Afgaand op het resultaat van deze laagvliegende ooievaarsfilm hoeven ze zich bij Pixar, Dreamworks en Illumination vooralsnog weinig zorgen te maken over the new kid in town.
De doelgroepkinderen zullen zich uiteraard duchtig amuseren met deze grappenlawine. Zo zijn doelgroepkinderen nu eenmaal. Plezier dat hen volledig is gegund. Zelfs bij ons kon er op tijd en stond een gezonde lach af. Zij het dat die niet uitbundig genoeg waren om de kanttekeningen te counteren. En daar zijn er nogal wat van. Het grootste euvel: de plot. Ooievaars die een pakjesdienst runnen en geen baby’s meer afleveren … het lijkt een levensvatbaar idee, maar de uitwerking is dat nauwelijks. Ook al omdat de plot toch wel wat DNA heeft gepikt van ‘Arthur Christmas’ waarin het afleveren van een vergeten pakje door de kerstman centraal stond. En er werden ook stukjes folkloremosterd gepikt bij de premisse van ‘Dumbo’ en de Pixar-kortfilm ‘Partly Cloudy’.Tulip – een destijds niet-afgeleverde baby die al achttien jaar bij de ooievaars woont – wil kost wat kost een bestelling voor een baby afhandelen, samen met ooievaar Junior, haar copiloot tegen wil en dank. Een plan dat de CEO-ooievaar wil dwarsbomen omdat baby’s afleveren meer risico’s inhoudt dan dode objecten.
Een kapstok die grotendeels dienst doet voor lawaaierige grappen en een paar coodie coodie baby-close-ups. Waardoor Storks finisht met een groot ‘That’s All Folks’-gehalte, en zoiets levert standaard twee sterren op. Meer toekennen aan een film die volledig gespeend is van verwondering of magie zou eigenlijk een beetje zonde zijn. Hopelijk raakt dat inzicht zo snel mogelijk ingeburgerd in de raderen van de Warner Animation-denktank.
Simon Couwens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.
