Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Walking Dead, seizoen 6
De zesde reeks van ‘The Walking Dead’ is geenszins de beste dusver, al ademen deze zestien afleveringen nog steeds kwaliteit uit elke – al dan niet geïnfecteerde – porie. Er zijn echter net iets teveel episodes die minder sterk zijn, en dat staat ditmaal toch een vierde ster in de weg. Een van de redenen: het steeds groter wordende aantal vaste personages. Wanneer de scriptschrijvers dan ook nog eens de nevenpersonages een eigen verhaalboog geven, kom je op een bepaald moment op een punt waarbij je het allemaal al eens hebt gezien of waarin de interesse even de dieperik induikt. Gelukkig overklassen de goede afleveringen nog steeds de inzinkingen die links en rechts opduiken.
Opvallend is ook dat de makers risico durven nemen. Niet alleen met de mate waarin het geweld steeds grafischer en sadistischer wordt, maar ook met de format. Dit seizoen telt drie afleveringen die boven het uur afklokken. Een daarvan concentreert zich volledig op Morgan Jones (Lennie James) zodat we te weten komen wat er met hem is gebeurd tussen seizoen 3 en zijn herintrede aan het eind van seizoen 5. Een aflevering die bijna een toneelmatige tweeakter wordt, en daardoor koren op de molen was van kwaliteitsaroma’s opsnuivende recensenten. Net zoals de seizoensopener, die met sobere zwartwitbeelden en flashbacks een kunstzinnige toets over de plot drapeert. Minder goed onthaald was de beslissing om de dood van een personage van het eerste uur ‘te herroepen’. De fans van ‘The Walking Dead’ worden duidelijk niet graag bij hun pietje genomen.
Verhaalmatig valt dit seizoen in twee delen uit elkaar. Dat is eigenlijk standaard geworden sinds ‘The Walking Dead’ ervoor koos om met midseizoenfinales te werken. De eerste afleveringen spelen zich zo goed als integraal af in Alexandria nadat Rick en de zijnen zich daar in de beslissingsnemende zetels hebben genesteld. Persoonlijke verhalen van hoofd- en nevenpersonages worden afgewisseld met hardcore zombiebeelden wanneer de wandelende doden erin slagen om de omheining te doorbreken. Het tweede deel toont hoe Rick en co toenadering zoeken tot een andere nederzetting, The Hilltop. De bewoners daarvan liggen onder de knoet van de sadistische bende van ene Negan. Rick kan proviand bekomen voor Alexandria, maar dan moet hij wel de clan van Negan in koele bloede afslachten. En de repercussies van die actie culmineren in een bloedstollende – en hevig onder vuur liggende – revanche.
Al is alles natuurlijk relatief, daar die gecontesteerde verhaalwending ook terug te vinden is in de comics waarop de serie is gebaseerd. Hoe bewust goor en gewelddadig de makers ‘The Walking Dead’ ook (willen) maken, dusver halen ze de mosterd nog steeds bij de oorspronkelijke strips. Wie die gelezen heeft, heeft op het gebied van spoileronverschilligheid een streepje voor. Gezien het succes en de grote mediahype ziet het er niet naar uit dat de makers en geldschieters reeds aan afronden denken. En dat hoeft ook niet. Zoals dit hobbelige seizoen bewijst zit er immers (oh zoete ironie) nog genoeg leven in de plot om het nog een aantal jaar uit te houden. Zelfs bij een iets minder seizoen is het vooralsnog moeilijk om de reeks zomaar aan de kant te schuiven. Al is het maar om een boom te kunnen opzetten over het controversiële geweld dat zich eens te meer vooral tussen mensen onderling afspeelt en niet zozeer tussen mensen en wandelende doden. Iets zegt ons dat de bedenkers van ‘The Walking Dead’ destijds heel goed het oeuvre van zombiemaestro George A. Romero hebben bestudeerd.