Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Jason Bourne
‘Jason Bourne’ in acht woorden: een overbodige sequel die toch weet te entertainen. Wie meer woorden wil, doet er goed aan de rest van de recensie ook te lezen. Duiding: wat zou een mens zijn zonder? Wie een beetje op de hoogte is van de populaire Amerikaanse film anno nu, weet uiteraard dat er dusver vijf ‘Jason Bourne’-films zijn gemaakt. Als we tenminste de tv-verfilming van ‘The Bourne Identity’ uit 1988 niet meerekenen, de eerste adaptatie van Robert Ludlums roman uit 1980. Ja, Bourne is eigenlijk een kind van de jaren tachtig, al leerden de meeste hem pas kennen in 2002, toen Doug Liman en Matt Damon een dikke hit scoorden en zo de weg effenden voor een hoogst lucratieve franchise.
Een franchise die na ‘The Bourne Identity’, ‘The Bourne Supremacy’ en ‘The Bourne Ultimatum’ eigenlijk alles had gezegd wat er gezegd diende te worden. De gehersenspoelde CIA-moordenaar Jason Bourne had zijn eigen David Webb-identiteit ontdekt en globetrottend komaf gemaakt met de roedels moordenaars die jacht op hem maakten. Eind goed, al goed – en behouden vaart, Jason/David: dat was de teneur na de drie delen. Damon en Paul Greengrass (regisseur van ‘Supremacy’ en ‘Ultimatum’) lieten weten dat het ook voor hen mooi was geweest, en het zag er naar uit dat Bourne in vrede kon rentenieren.
Niet dus, want Universal was niet zomaar van plan om de melkkoe op water en brood te zetten. Resultaat: in 2012 kregen we ‘The Bourne Legacy’, een spin-off zonder Jason Bourne maar met Jeremy Renner als Aaron Cross, net als Bourne loslopend CIA-wild en pion in een dubbelspionplot. Die erfenis deed het financieel niet zo goed als de Matt Damon-films en opnieuw leek het eind van de franchise nabij. Totdat Damon en Greengrass zich alsnog bereid verklaarden om een échte Bourne-sequel te draaien die ‘back to the basics’ zou gaan. Ook al hadden ze keuze uit een karrenvracht titels (dankjewel Robert Ludlum en Eric Van Lustbader), de titel voor Bourne 5 werd uiteindelijk het generieke ‘Jason Bourne’. Een beetje zoutloos, als je het ons vraagt.
En eigenlijk geldt dat ook wat voor de plot, bijeengepend door Greengrass en monteur Christopher Rouse. Wat je krijgt te zien is weliswaar een sequel – de intrige sluit naadloos aan bij ‘Ultimatum’ – maar laat zich tegelijkertijd bekijken als opgewarmde herhalingskost. Bourne neemt het opnieuw op tegen de CIA’ers die destijds project Threadstone opstartten, zeker als hij ontdekt dat zijn vader bij de opstart ervan betrokken was. Bourne raakt door toedoen van Nicky Parsons (Julia Stiles) op de hoogte van dat hiaat in zijn verleden, en is eens hij zijn hoofd boven het gras uitsteekt opnieuw opgejaagd wild. Zitten hem op de hielen: CIA-honcho Tommy Lee Jones, beveiligingsagente en IT-slimmerd Alicia Vikander (heel boos kijkend en in het bezit van een verborgen agenda) en huurmoordenaar Vincent Cassel. Ook in de mix: een door de CIA gecommandeerd social media-platform dat zevenhonderd loopjes neemt met de privacy. En ja, reisgidsadoreerders komen als vanouds aan hun trekken daar de plot onder meer ankers uitwerpt in Athene, Berlijn en Las Vegas.
Weinig originele plot of niet, waar geen speld tussen te krijgen is, is de potente actieregie. Paul Greengrass blijft met vlag en wimpel een van de meest interessante actiecineasten van deze generatie. En dat zorgt voor adrenaline die heel wat andere spektakelprenten – wars van eender welke verhaalinsteek – vaak ontberen. Alleen al voor de setpiece in Griekenland en de spectaculaire ‘crash & burn’-auto-achtervolging in Vegas zet je je subwoofers best op elf. Of waarom niet, op twaalf. Een armslag die van ‘Jason Bourne’ sowieso een must voor elke zichzelf respecterende actiefan maakt. Geen onaardige conclusie voor een prent die vooral op automatische piloot lijkt te vliegen en stunten. Kortom, een overbodige sequel die toch weet te entertainen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.