Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Central Intelligence
Een komedie van het vierendertigste knoopsgat ‘Central Intelligence’ als titel meegeven? Het zou wel eens de beste grap uit de film kunnen zijn. Zouden we als consensus kunnen schrijven mochten we in een slechte bui zijn. Geen idee wanneer je dit stukje leest – als je het al leest -, maar omdat we begin januari nog in de roes van de goede voornemens zitten, gaan we het zoveel mogelijk positief houden. Dus ja, er valt wat af te lachen met ‘Central Intelligence’. Al blijft die ‘wat’ ook in volle feeststemming sowieso een rekbaar begrip.
Rawson Marshall Thurber is niet aan zijn komisch proefstuk toe. Met titels als ‘Dodgeball’ en ‘We’re The Millers’ bewees hij eerder al te weten hoe hij een commerciële komedie voor een groot publiek in elkaar kan boksen. Diepgang moet je daarbij niet verwachten, maar dat doet het doelpubliek waarschijnlijk niet. Zeker niet bij ‘Central Intelligence’: een actiekomedie volgens het aloud beproefde buddy-concept. Je weet wel, twee tegengestelde persoonlijkheden die verplicht worden om met elkaar samen te werken. Tijdens de jaren tachtig kwamen er elke week zo wel drie in de zalen. Althans, zo herinneren we ons dat toch. Het genre was toen zo hip dat er zelfs een minicyclus was met honden op het voorplan (‘K9’, ‘Turner & Hooch’, ‘Top Dog’).
‘Central Intelligence’ koppelt twee voormalige middelbareschoolkennissen aan elkaar. Na hun schoolcarrière verloren ze elkaar uit het oog, maar kijk … het lot, of liever het scenario, brengt hen vele jaren later terug samen. Niet enkel om bij te babbelen tussen pot, pint en borrelnoot, maar om samen de wereld te redden en de snode plannen te verijdelen van een terrorist die satellietcodes wil verkopen. Een standaard James Bond-plotlijntje dus, zij het hier niet gebruikt voor een bona fide spionnenavontuur met de tong in de kaak, maar voor een luidruchtige actiekomedie waarin niet gekeken wordt op een breed uitgesmeerde grap meer of minder.
De centraal intelligente hoofdrollen zijn weggelegd voor Dwayne Johnson en Kevin Hart. De eerste behoeft geen introductie meer, de tweede nog net wel. Tenzij je een echte fan bent van Amerikaanse komieken, dan weet je waarschijnlijk genoeg over Hart om er in je vriendenkring een half bos over op te zetten. Wie het toch in Keulen hoort donderen: Hart brak eerst door als stand-upkomiek, vooraleer te worden opgepikt door Judd Apatow voor een rol in de tv-reeks ‘Undecleared’. Dat bleek een opstapje voor een lucratieve filmcarrière met rollen in onder meer ‘Ride Along’ en ‘Get Hard’. Tussendoor blijft hij ook actief en succesvol als stand-upper, en haalde hij zelfs het lijstje van de honderd meest invloedrijke personen van het weekblad Time. Toch al een referentie die kan tellen.
Hart kruipt in de huid van Calvin Joyner, en die stapt lang niet elke ochtend blijgezind uit bed. Zijn boekhoudjob kan hem amper nog boeien en zijn huwelijk heeft betere tijden gekend. Op een dag wordt hij gecontacteerd door een oude klasgenoot (Dwayne Johnson) die zichzelf Bob Stone noemt, maar eigenlijk Robbie Wierdicht heet. Joyner nam het destijds op voor Wierdicht tijdens een nogal schaamtelijk incident waarbij hij door de schuld van een paar pestkoppen in zijn blootje kwam te staan. Wierdicht is uitgegroeid tot een spierbundel die niet meer met zich laat sollen, en die voor de CIA blijkt te werken. Hij vraagt Calvin om een financiële transactie van naderbij te bekijken, en betrekt hem zo in een plot waarin Wierdicht/Stone misschien wel niet is wie hij laat uitschijnen te zijn, en waarin de pestkoppen van twintig jaar terug eveneens boven water komen. Handig, gezien de climax alle verhaaleinden laat samenkomen tijdens een school-/klasreünie.
In de jaren tachtig en misschien zelf nog negentig zou ‘Central Intelligence’ zeker in de scenariobak van Eddie Murphy zijn beland. En later misschien in die van Chris Lawrence. Nu zijn het dus Hart en Johnson die op de lachspieren mogen werken. Gezien hun komische achtergrond en Johnsons status in de actiecinema, zijn beide heren alvast goed gecast, en het is hun chemie die de prent zo goed en kwaad als het kan samenhoudt. De plot is in de eerste plaats een lawaaierig projectiel dat enkel maar dient om beide heren van zoveel mogelijk setpieces te voorzien. En dat maakt van ‘Central Intelligence’ misschien wel een aimabele two man show, maar zeker geen geslaagde film. Hart en Johnson zorgen weliswaar voor animo, grote humor maken van luie grappen en ongecontroleerde onzin doen ze niet.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.