Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Race
Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, hij heeft een ongelooflijke haast. Een zinsnede die ettelijke decennia geleden al de stressvolle tijdsgeest goed wist te vatten, maar die uiteraard ook netjes op het lijf geschreven is van elke atleet met hazenpoten. Zoals Jesse Owens bijvoorbeeld, de Afro-Amerikaan die in 1936 een zekere A. Hitler een poepje liet ruiken door op de Olympische Spelen in Berlijn met vier gouden medailles aan de haal te gaan. Mochten in de koffer terug mee naar huis: goud voor de 100 meter, 200 meter, 4 x 100 meter aflossing en verspringen.
‘Race’ reconstrueert die gebeurtenissen op een meer dan treffende manier. Het levensverhaal van Owens en de relatie met zijn coach worden netjes ingebed in een historische evocatie van de Spelen. En die Spelen waren alles behalve onbesproken. Toen Berlijn ze in 1931 binnenrijfde voor andere kandidaat Barcelona was er immers nog geen sprake van nazi’s aan de top. Dat was pas vanaf 1933 zo. Hitler zag meteen een opportuniteit om de spelen naar de nazihand te zetten en het sportfeest spectaculairder te maken dan de vorige editie in Los Angeles. Zo liet hij onder meer een spiksplinternieuw atletiekstadion bouwen dat toegang verschafte aan honderdduizend toeschouwers. En filmmaakster/documentairefilmster Leni Riefenstahl kreeg de taak en omgerekend zeven miljoen dollar in zakgeld om de spelen zo subliem mogelijk in beeld te brengen. Wie het resultaat daarvan wil zien, doet er goed aan om Riefenstahls filmisch hoge toppen scherende ‘Olympiade’ op te snorren.
Hitlers beslissing om geen Joden toe te laten in het deelnemersveld, viel niet in goede aarde. Verschillende landen en zelfs bestuurlijke organisaties dreigden ermee om de spelen te boycotten. Uiteindelijk werd die ban opgeheven, zij het op een schijnheilige manier. Nieuwe regels en heel wat landen die al dan niet bewust hun Joodse atleten thuislieten zorgden sowieso voor een gekleurde editie van de Spelen. Gekleurd was ook Jesse Owens, die met zijn talent en vier medailles duidelijk maakte dat sport alle vooringenomen rassenrestricties kan overwinnen. De Duitsers mochten in totaal dan wel 89 medailles winnen, het was de prestatie van Owens die het meest over de tong ging, zowel bij voor- als tegenstanders.
De lijm die een groot deel van ‘Race’ bepaalt is de relatie tussen Owens en zijn trainer Larry Snyder. Als voormalig atleet groeide die na zijn actieve carrière uit tot de hoofdatletiektrainer op de universiteit van Ohio en als Olympisch coach zou hij triomfen vieren met zijn team op de spelen van Rome in 1960. Iemand die het een en ander afwist van rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan dus.
Net zoals regisseur Stephen Hopkins het een en ander afweet over filmen. Meer zelfs, ‘Race’ is misschien wel zijn meest atypische titel in een portfolio gevuld met titels als de vijfde ‘Nightmare On Elm Street’-film, ‘Predator 2’, ‘Lost In Space’, ‘The Ghost And The Darkness’ en een serieuze brokkelvinger in de ‘24’-pap. Al toonde hij twaalf jaar geleden met ‘The Life And Death Of Peter Sellers’ niet vies te zijn van biografische films. Het enige verwijt dat je ‘Race’ kan maken is dat de prent iets te slaafs de regels van de biopic volgt en over sommige zaken wel heel snel heengaat. Een beetje meer diepgang links en rechts kon zeker geen kwaad, maar Hopkins trekt alle twijfelaars over de streep met de opzwepende reconstructie van de Spelen.
Potent acteerwerk zorgt voor een mooie laatsteparagraafstrik: Stephan James kwijt zich mooi van zijn taak nadat hij een voor ‘The Force Awakens’ kiezende John Boyega mocht vervangen, Jason Sudeikis is (verrassend) uitstekend als coach Snyder en in de bijrollen is het uitkijken naar Jeremy Irons, William Hurt en Carice Van Houten (als Leni Riefenstahl).
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.