Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
La La Land
Een vermaledijde dubbele envelop, een niet oplettende gerechtsdeurwaarder, een aarzelende Warren Beatty en een verkeerde knoop doorhakkende Faye Dunaway: meer was er niet nodig om ‘La La Land’ op de voorbije Oscaruitreiking abuisievelijk uit te roepen tot ‘beste film’. ’t Zou bij Jo Van Backlé geen waar geweest zijn. Maar zelfs zonder het beeldje der beeldjes op de schoorsteenmantel was ‘La La Land’ de grote triomfator met zes Academy Awards. Zeker omdat het niet de minste kaalhoofdjes waren die mee naar de schoorsteenmantel mochten: beste regie, beste vrouwelijke hoofdrol (Emma Stone), beste soundtrack, beste lied, beste kostuurms en beste camerawerk.
Met ‘La Land Land’ bombardeerde Damien Chazelle zich in een klap van beloftevolle onafhankelijke filmmaker naar de chouchou van de grote studio’s. Wie echt bij de cinefiele pinken is, kende hem natuurlijk al van het hypnotiserende ‘Whiplash’, een film die een paar jaar terug ook met drie Oscars aan de haal ging. En daarvoor draaide Chazelle nog ‘Guy And Madeline On A Park Bench’, nog een film waarin muziek een vooraanstaande rol speelde. Muziek is dus duidelijk de rode draad in ’s mans oeuvre. Of was dat toch: zijn volgende project is een biografie over astronaut Neil Armstrong, met Ryan Gosling in de titelrol. Ook een beetje een ‘City Of Stars’ … daar niet van.
‘La La Land’ is Chazelles eerbetoon aan een genre dat vandaag de dag bijna niet meer wordt gemaakt: dat van de grootschalige musical. Mocht Disney het genre niet in stand houden met hun animatiemusicals (en de liveactionadaptaties daarvan), het zou misschien zelfs al een stille dood gestorven zijn. Niet als het van Chazelle en partner in music crime Justin Hurwitz afhangt echter: hun allusies naar het oeuvre van onder meer Fred Astaire en Gene Kelly zijn hier heel zicht- en tastbaar. En worden mooi in ere gehouden door het enthousiasme van Ryan Gosling en Emma Stone als verdoemde geliefden tegen wil en dank. Gosling is jazzmuzikant Sebastian, die in Los Angeles een jazzclub wil openen. Stone is Mia, een actrice die er hoopt uiteindelijk te kunnen doorbreken. In de metropool van (gebroken) dromen, groeien ze naar elkaar toe, om dan vervolgens te ontdekken dat het bereiken van hun dromen hun romantisch geluk in de weg staat.
Scenariomatig neemt ‘La La Land’ weinig risico’s. Meteen een reden waarom dit – Oscarroem of niet – toch geen volwaardig meesterwerk is. Ook de muzikale verpakking hapert soms, zeker omdat er in de tweede helft van de film betrekkelijk minder bravourenummers de revue passeren. En hoe intens en lichtvoetig Gosling en Stone ook acteren … alle clichés weten ze niet te ontkrachten. Op het gebied van passie is ‘La La Land’ zelfs een stap achteruit in vergelijking met ‘Whiplash’.
Toch is ‘La La Land’ een onversneden must. Wars van alle inzinkingen en mindere momenten, swingt deze film voor het grootste deel waarachtig en wis. En het oogt allemaal ontzettend mooi. Bovendien slaagt Chazelle erin om een nieuwe generatie - al dan niet zonder dat die het beseft - deelgenoot te maken van een mooi stukje nostalgische filmgeschiedenis. De musical is misschien wel het genre bij uitstek dat echte emoties bewust cinematografisch inkleurt. Alle facetten van het leven groter dan groot gebracht met liefde voor de zevende kunst … het is en blijft mooi om naar te kijken. En om al dan niet stiekem met ingesmeerde kuiten mee te dansen, te zingen en te dromen. En dat zonder dat er op het eind een happy ending uit de omslag komt.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.