Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
War For The Planet Of The Apes
Arme Tim Burton. De kans dat zijn solitaire 'Planet Of The Apes' uit 2001 meer dan een voetnoot aandacht krijgt in Het Grote Apenplaneetlexicon wordt kleiner per film die de franchise komt vervoegen. De concurrentie is dan ook niet mals: om te beginnen is er de oerversie uit 1968, met in het kielzog vier campsequels en een afgeleide televisieserie. Draai en keer zoveel je wil, die behoren wel degelijk tot het film- en popcultuurerfgoed. En dan is er de rebootfranchise: drie delen dusver, en alledrie zijn die chouchou bij het overgrote deel van de pers en het publiek. Instantklassiekers, dus. Of hoe Burtons remakespielerei meer dan ooit eenzaam en alleen aan de zijlijn staat te wachten op de tram naar het Enge Bos.
Wat de nieuwe 'Planet Of The Apes'-films goed doen - en Burton niet deed of niet mocht doen - is het remakespoor resoluut links laten liggen. Van meet af aan is de nieuwe reeks opgestart als een verzameling prequelverhalen die waarschijnlijk ooit wel eens zullen aankomen bij het punt waarop Heston in 1968 zijn damn dirty apes-tirade mocht ontsteken. Al is er uiteraard geen enkele ongeschreven wet die zegt dat dit moet: de nieuwe 'Planet Of The Apes'-films staan immers netjes op eigen poten. Op zes jaar tijd evolueerde de reeks van gezapig familievertier naar grimmige oorlogsretoriek. Waar Caesar drie films terug nog een kleine en snoezige babychimpansee was, is hij nu een verbitterde clanleider die geen grof geweld schuwt om zijn soort niet te laten afslachten door de primaatschuwe mensheid.
In 'Rise Of The Planet Of The Apes' zagen we helemaal aan het eind hoe op aarde een virus uitbrak, waar apen immuun voor waren en er zelfs intelligent(er) door werden, terwijl het voor mensen wel dodelijk was. In 'Dawn Of The Planet Of The Apes' waren de apen aan een opmars bezig, en ze wilden gerust in vrede naast de mensen leven. Maar de mensheid – op een paar vredelievende rebellen na – dacht daar anders over, en Caesar en co hadden geen andere keuze dan zich te verdedigen en tussendoor een paar afvallige overlopers uit hun rangen te gooien. In deze 'War' escaleert de strijd tussen mens en aap in een bloeddorstig treffen waarvan de uitkomst op termijn kan aansluiten bij de oorspronkelijke franchise.
De CGI- en motionperformancetechnieken zijn andermaal zo realistisch en accuraat dat je echt zal geloven dat een aap kan praten, paardrijden, kleurenwiezen en op zijn hoofd staand 'Klein Klein Kleutertje' op een ukelele kan spelen. Het mogen dan wel geen echte apen zijn, de aandacht voor levensechte mimiek en emoties zorgt ervoor dat 'War' twee uur en twintig minuten iedereen die op twee poten of benen kan lopen bij de pinken houdt. Dat is uiteraard niet alleen de verdienste van WETA Digital en de andere effectenhuizen die tijdens de eindgeneriek met naam en toenaam worden genoemd. Evenveel – zoniet meer – heeft te maken met de gedreven vertolkingen die met motion capture worden geregistreerd. Dat Fox zwaar zal inzetten om Andy ‘Caesar’ Serkis eens te meer genomineerd te krijgen bij de Academy Of Motion Pictures, Arts And Wrong Envelopes staat buiten kijf.
Regisseur Matt Reeves doet duidelijk zijn best om van 'War' het magnum opus van de reeks te maken. Niet zomaar een aap vs mens-verhaal dus, maar een vaak trage contemplatie over vrede, oorlog, familie en onrecht. Gefilmd in een omgeving die je eerder associeert met rauwe overlevingsdrama’s dan met overgeproducete popcornblockbusters. Net als de CGI zit ook de aankleding snor. Blijft over: de plot. Die is bij momenten helaas iets te beladen om constant te boeien. Reeves en coscenarist Mark Bomback doen nogal nadrukkelijk hun best om het scenario als onversneden existentialisme te zien, waardoor de emoties ironisch genoeg eerder mechanisch ogen dan recht uit het hart komen. En de serieusheid ietwat temperen door een gekke aap in een bijrol naar voor te schuiven is maar een doekje voor het bloeden.
Wat niet wegneemt dat 'War For The Planet Of The Apes' een prima staalkaart is van het beste wat de Hollywooddroomfabriek momenteel met veel geld kan kopen. Maar het is tevens een bewijs dat het niet eenvoudig is om escapisme te brengen dat of niet te dom is of niet te slim wil zijn. De gouden 'Jaws'-middenweg vinden zoals dat heet. Iets wat Reeves – hoe lovenswaardig zijn film ook mag zijn – niet weet te bewerkstelligen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.