Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
You Were Never Really Here
Gefundeerde journalistieke observaties of platte commerciële praat … wat het ook mag zijn, links en rechts staat ‘You Were Never Really Here’ omschreven als ‘de Taxi Driver van 2017’. Alvast goed dat Scorseses meesterwerk nog niet vergeten is en nog steeds invloedrijk is, hopelijk ook bij de huidige generatie filmkijkers. Als de helft van iedereen die gedesoriënteerd raakt door ‘You Were Never Really Here’ vervolgens ook ‘Taxi Driver’ een (her)nieuwde kijkbeurt geeft, heeft de vergelijking alvast vruchten afgeworpen.
De vergelijking houdt trouwens ergens wel steek, al is Lynne Ramsays nieuwe mokerslag toch minder gelaagd dan Scorseses film. Ramsay laat alvast zien niet voor een gat te vangen te zijn. Debuteren deed de Schotse in 1999 met het sociale seventiesdrama ‘Ratcatcher’. In 2002 leverde ze met ‘Morvern Callar’ een ondergewaardeerd drama af. Uiteindelijk duurde het tot 2011 voor Ramsay opnieuw van zich liet horen. In het hart van independent Amerika verfilmde ze Lionel Shrivers ‘We Need To Talk About Kevin’, een onder de kleren kruipend zwart drama over de moorddadige raid van een tiener op zijn school en de naweeën die zijn daad heeft op zijn moeder.
Met ‘You Were Never Really Here’ gaat Ramsay nog een stap verder in het etaleren van filmgeweld. Ook al houdt ze alles grotendeels subjectief en buiten beeld, de beelden van een wild met een hamer om zich heen meppende Joaquin Phoenix zullen sowieso geen spek voor ieders bek zijn. Het gestileerd geweld doet wat denken aan dat van Nicolas Winding Refn. Al is Ramsays film in de eerste plaats een uniek werkstuk van een cineaste die zichzelf dusver niet herhaalt. En daar ook erkenning voor krijgt: op het voorbije festival van Cannes mocht Ramsay naast een staande ovatie van zeven minuten ook de prijs voor beste scenario mee naar huis nemen.
Puur rechtlijnig bekeken kan je “You Were Never Really Here” terugschroeven tot een eenvoudige wraakthriller. Protagonist is Joe (een behaarde en bebaarde Joaquin Phoenix). Zwaargetraumatiseerd staat hij in het leven, enerzijds door de gruweldaden van zijn vader, anderzijds door zijn ervaringen als militair in het Midden-Oosten. Wat er precies aan de hand is, serveert Ramsay in traag doorsijpelende niet-lineair gebrachte flashbacks. Om zijn demonen de baas te kunnen speurt Joe via een ondergronds opererend syndicaat verdwenen personen op en hij ziet er geen graten in om de boosdoeners die hij tegen het lijf loopt met een enkeltje richting vergetelheid op te zadelen. Wanneer hij de verdwenen dochter van een politicus moet opsporen, ziet het ernaar uit dat zijn innerlijke demonen er hem zelf ook definitief onder zullen krijgen.
Ramsay construeert ‘You Were Never Really Here’ in de eerste plaats als een karakterstudiedoolhof over een door geweldvisioenen geplaagde man wiens ondoorgrondelijke psyche hem constant boven de afgrond laat balanceren. De poëtische ondertoon die Ramsay aan dit donkere verhaal weet toe te voegen, maakt de film des te opmerkelijker. Niet enkel Ramsays verdienste: Phoenix’ explosieve en eveneens in Cannes bekroonde vertolking is een extra reden waarom deze film de enterhaken strak hypnotiserend aanspant.
De vergelijking houdt trouwens ergens wel steek, al is Lynne Ramsays nieuwe mokerslag toch minder gelaagd dan Scorseses film. Ramsay laat alvast zien niet voor een gat te vangen te zijn. Debuteren deed de Schotse in 1999 met het sociale seventiesdrama ‘Ratcatcher’. In 2002 leverde ze met ‘Morvern Callar’ een ondergewaardeerd drama af. Uiteindelijk duurde het tot 2011 voor Ramsay opnieuw van zich liet horen. In het hart van independent Amerika verfilmde ze Lionel Shrivers ‘We Need To Talk About Kevin’, een onder de kleren kruipend zwart drama over de moorddadige raid van een tiener op zijn school en de naweeën die zijn daad heeft op zijn moeder.
Met ‘You Were Never Really Here’ gaat Ramsay nog een stap verder in het etaleren van filmgeweld. Ook al houdt ze alles grotendeels subjectief en buiten beeld, de beelden van een wild met een hamer om zich heen meppende Joaquin Phoenix zullen sowieso geen spek voor ieders bek zijn. Het gestileerd geweld doet wat denken aan dat van Nicolas Winding Refn. Al is Ramsays film in de eerste plaats een uniek werkstuk van een cineaste die zichzelf dusver niet herhaalt. En daar ook erkenning voor krijgt: op het voorbije festival van Cannes mocht Ramsay naast een staande ovatie van zeven minuten ook de prijs voor beste scenario mee naar huis nemen.
Puur rechtlijnig bekeken kan je “You Were Never Really Here” terugschroeven tot een eenvoudige wraakthriller. Protagonist is Joe (een behaarde en bebaarde Joaquin Phoenix). Zwaargetraumatiseerd staat hij in het leven, enerzijds door de gruweldaden van zijn vader, anderzijds door zijn ervaringen als militair in het Midden-Oosten. Wat er precies aan de hand is, serveert Ramsay in traag doorsijpelende niet-lineair gebrachte flashbacks. Om zijn demonen de baas te kunnen speurt Joe via een ondergronds opererend syndicaat verdwenen personen op en hij ziet er geen graten in om de boosdoeners die hij tegen het lijf loopt met een enkeltje richting vergetelheid op te zadelen. Wanneer hij de verdwenen dochter van een politicus moet opsporen, ziet het ernaar uit dat zijn innerlijke demonen er hem zelf ook definitief onder zullen krijgen.
Ramsay construeert ‘You Were Never Really Here’ in de eerste plaats als een karakterstudiedoolhof over een door geweldvisioenen geplaagde man wiens ondoorgrondelijke psyche hem constant boven de afgrond laat balanceren. De poëtische ondertoon die Ramsay aan dit donkere verhaal weet toe te voegen, maakt de film des te opmerkelijker. Niet enkel Ramsays verdienste: Phoenix’ explosieve en eveneens in Cannes bekroonde vertolking is een extra reden waarom deze film de enterhaken strak hypnotiserend aanspant.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.