Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
Raped While Dying. Still No Arrests. How come, Chief Willoughby? Deze drie zinnen duiken op een gedenkwaardige ochtend op drie reclamepanelen op aan de rand van Ebbing, Missouri. En niet iedereen kan daar mee lachen. Ook chief Willoughby niet. Wat perfect past in het plan van gegriefde moeder Mildred Hayes. Die liet de zinnen immers niet plaatsen om te lachen, maar om Willoughby en zijn korps een geweten te schoppen. Een jaar nadat haar dochter werd vermoord en verkracht is er immers nog geen enkele arrestatie verricht, en is de zaak voor het korps van Ebbing zelfs geen prioriteit meer.
De boodschap op de reclamepanelen zet de relaties in Ebbing op scherp. Mildred (een ongelooflijk sterke Frances McDormand) ziet zich langs alle kanten belaagd, chief Willoughby (een verrassend ontroerende Woody Harrelson) werkt aan zijn zielenheil en de racistische dimwitdeputy Dixon (een hilarische Sam Rockwell) doet de precaire situatie volledig ontvlammen door een paar niet zo snuggere manoeuvres. En dat is nog maar een fractie van de personages die door de daad van Mildred op een vaak verrassende manier met elkaar in conflict komt.
De gelaagdheid van het script van ‘Three Billboards …’ maakt het niet zo eenvoudig om de plot in een simpele synopsis te gieten. Zie de poging hierboven dan ook maar als een dappere poging om de essentie te vatten. Maar misschien is het niet eens nodig de essentie te vatten. Dit is immers een film waarin de echte kracht in de details zit. Zelfs als je weet waar de film over gaat, zal je nog op heel wat mogelijke manieren worden verrast. De interactie tussen de verschillende personages leidt naar verrassende wegen, de dramatiek gaat ingetogen tot op het bot en het aantal dijenkletsende dialogen is niet eens bij te houden. De scheidslijn tussen de spreekwoordelijke lach en de traan is hier eerder een omkaderend vlechtwerk van emoties die continu haasje over spelen. En wie in 2018 met een beter doorleefd slotbeeld dan dat van ‘Three Billboards’ voor de dag wil komen, zal een heel wakkere indruk moeten maken.
Maker van al dat moois is de Ierse regisseur/scenarist/theatermaker Martin McDonagh. Die schoot met zijn langspeeldebuut ‘In Bruges’ al in de roos, en nu gaat hij er dwars doorheen met dit meesterwerk van het zuiverste water. Zijn uitschuiver ‘Seven Psychopaths’ – waarmee hij zich iets teveel als de Ierse Tarantino wou profileren – is bij deze compleet vergeven en vergeten. Wie bij ‘Three Billboards Outside Ebbing, Missouri’ onbewust aan het oeuvre van de Coenbroers moet denken hoeft zich trouwens geen zorgen te maken. De gortdroge humor, de gedenkwaardige personages, de soundtrack van Carter Burwell en de ‘Fargo’-eske aanwezigheid van Joels echtgenote Frances McDormand zorgen ervoor dat de Coens eigenlijk niet veraf zijn. Al is het unfair om ‘Three Billboards …’ Coenesk te noemen. Dit meesterwerk is geheel en volledig het geesteskind van McDonagh. Een vijfsterrenervaring die je cinefiele hartspieren twee uur lang beroert en ontroert. En naderhand nog lang blijft nazinderen.
De boodschap op de reclamepanelen zet de relaties in Ebbing op scherp. Mildred (een ongelooflijk sterke Frances McDormand) ziet zich langs alle kanten belaagd, chief Willoughby (een verrassend ontroerende Woody Harrelson) werkt aan zijn zielenheil en de racistische dimwitdeputy Dixon (een hilarische Sam Rockwell) doet de precaire situatie volledig ontvlammen door een paar niet zo snuggere manoeuvres. En dat is nog maar een fractie van de personages die door de daad van Mildred op een vaak verrassende manier met elkaar in conflict komt.
De gelaagdheid van het script van ‘Three Billboards …’ maakt het niet zo eenvoudig om de plot in een simpele synopsis te gieten. Zie de poging hierboven dan ook maar als een dappere poging om de essentie te vatten. Maar misschien is het niet eens nodig de essentie te vatten. Dit is immers een film waarin de echte kracht in de details zit. Zelfs als je weet waar de film over gaat, zal je nog op heel wat mogelijke manieren worden verrast. De interactie tussen de verschillende personages leidt naar verrassende wegen, de dramatiek gaat ingetogen tot op het bot en het aantal dijenkletsende dialogen is niet eens bij te houden. De scheidslijn tussen de spreekwoordelijke lach en de traan is hier eerder een omkaderend vlechtwerk van emoties die continu haasje over spelen. En wie in 2018 met een beter doorleefd slotbeeld dan dat van ‘Three Billboards’ voor de dag wil komen, zal een heel wakkere indruk moeten maken.
Maker van al dat moois is de Ierse regisseur/scenarist/theatermaker Martin McDonagh. Die schoot met zijn langspeeldebuut ‘In Bruges’ al in de roos, en nu gaat hij er dwars doorheen met dit meesterwerk van het zuiverste water. Zijn uitschuiver ‘Seven Psychopaths’ – waarmee hij zich iets teveel als de Ierse Tarantino wou profileren – is bij deze compleet vergeven en vergeten. Wie bij ‘Three Billboards Outside Ebbing, Missouri’ onbewust aan het oeuvre van de Coenbroers moet denken hoeft zich trouwens geen zorgen te maken. De gortdroge humor, de gedenkwaardige personages, de soundtrack van Carter Burwell en de ‘Fargo’-eske aanwezigheid van Joels echtgenote Frances McDormand zorgen ervoor dat de Coens eigenlijk niet veraf zijn. Al is het unfair om ‘Three Billboards …’ Coenesk te noemen. Dit meesterwerk is geheel en volledig het geesteskind van McDonagh. Een vijfsterrenervaring die je cinefiele hartspieren twee uur lang beroert en ontroert. En naderhand nog lang blijft nazinderen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.