Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Beguiled
Edwina, bring me the anatomy book. Deze door Nicole Kidman uitgesproken quote mag wat ons betreft in hetzelfde pantheoncitatennaslagwerk opgenomen worden als Frankly, My Dear I Don’t Give A Damn en Take Your Stinking Paws Off Me, You Damn Dirty Ape. Wie het fragment ziet en de soundbyte hoort zal ons waarschijnlijk met graagte volgen in dat oordeel.
Waarvoor Edwina dat anatomieboek moet gaan halen, gaan we niet verklappen noch spoilen. Al kan voorkennis volstaan om het toch al te weten. Als je de 1971 versie van ‘The Beguiled’ zag bijvoorbeeld. Wat een mooi jaar was dat. Zeker voor liefhebbers van Don Siegel en Clint Eastwood. Beide heren brachten toen zowel ‘Dirty Harry’ als ‘The Beguiled’ uit, en beide titels groeiden uit als onvervalste cultmeesterwerken. Al was ‘The Beguiled’ zeker geen succes toen hij destijds in de zalen kwam. Clints stoere machofanclub was niet bereid om hun held te volgen in wat ze verkeerdelijk als een vrouwenfilm beschouwden. Universals gebrekkige promotie rond de film was destijds voor Clint zelfs reden genoeg om er de deur dicht te trekken en zijn Malpasostudio onderdak te geven bij Warner.
‘The Beguiled’ is een verfilming van de roman ‘A Painted Devil’ van Thomas P. Cullinan, verschenen in 1966. Het boek is gesitueerd tijdens de Amerikaanse burgeroorlog anno 1864 en focust op een kostschool in Virginia. Directrice Nicole Kidman en lerares Kirsten Dunst verblijven er samen met vijf studentes en hopen dat de oorlogswaanzin aan hun ijzeren poort voorbijtrekt. Een hoop die ijdel blijkt als een van de meisjes op een dag tijdens het champignonplukken een gewonde Noordelijke soldaat (Colin Farrell) vindt. Kidman geeft toestemming om de man te verzorgen binnen de muren van de kostschool, en de tegenstelling man-vrouw(en) zorgt er uiteindelijk voor ophef, onkuisheid en bloedvergieten.
Je hoeft ‘The Beguiled’ van Sofia Coppola niet noodzakelijk te vergelijken met de versie van Siegel. Beide films staan op eigen benen, en vullen elkaar zelfs aan. Het origineel was ruwer en cynischer, Coppola trekt voluit de lyrische kaart en laat haar film gevoelsmatig zelfs aanleunen bij Peter Weirs qua toon ongeveer gelijkaardige ‘Picnic At Hanging Rock’. Voor de regisseuse is dit dan ook een return to form nadat ze met ‘Somewhere’ en ‘The Bling Bling Ring’ iets teveel aan het neuzelen was geslagen.
Ook de vertolkingen zijn top. Farrell vindt de juiste toon als manipulerend slachtoffer, maar het zijn toch vooral de vrouwen die met de film aan de haal gaan. Vooral Nicole Kidman is ijzersterk. Geen wonder dat 2017 voor haar een grand cru was, getuige ook de even sterke vertolkingen in ‘Little Big Lies’ en ‘The Killing Of A Sacred Deer’. Ook Kirsten Dunst is angstaanjagend goed, en bij de 'kleine' meisjes is het uitkijken naar de hormonenspiegel van onder meer Elle Fanning en Angourie Rice (‘The Nice Guys’).