Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Werkt en werpt zich momenteel in de kijker: Sally Hawkins. Deze Britse actrice timmert al lang aan een weg die geplaveid is met stevige acteerprestaties, maar scoort met haar rollen in ‘Maudie’ en ‘The Shape Of Water’ a double whammy. Niet zozeer aan de kassa – al is ‘The Shape Of Water’ wel een bescheiden hit, uiteraard mee aangewakkerd door de Oscarbuzz – maar vooral bij critici en de frequente frequenteerders van kunstzinnige cinema. De verbindende lijm tussen de twee films is uiteraard de rollen die Hawkins speelt: twee maal iemand met een beperking, en tweemaal iemand die het hart van het publiek verovert. Als daar tenminste geen slotje opzit.

De ‘Maudie’ waarvan sprake is Maud Lewis, een Canadese schilderes die na haar dood in 1970 uitgroeide tot een begrip in de Canadese cultuur. En dat eigenlijk daarvoor ook al was: haar werken werden zelfs door Richard Nixon opgepikt. Lewis’ turbulente leven werd door regisseuse Aisling Walsh (‘Song For A Raggy Boy’) in een vlot bekijkbare, zij het hier en daar iets te arbitrair aanvoelende biopic gegoten.

Maud kreeg op jonge leeftijd al artritis. Na de dood van haar ouders leefde ze een tijdje bij haar broer vooraleer ze bij een tante onderdak zou vinden. Walsh laat het verhaal uit de startblokken schieten met de verhouding tussen Maud en de hardvochtige visverkoper Everett (Ethan Hawke). Maud werkt als huishoudster bij hem, en krijgt daar brute levenslessen die haar duidelijk maken dat ze hiërarchisch zelfs na de kippen komt. Niet meteen de meest verleidelijke openingszin ooit, maar toch sloeg de volk tussen Maud en Everett over, niet in het minst omdat het beide solitaire mensen waren op zoek naar geborgenheid. Om in het levensonderhoud te voorzien, schilderde Maud wenskaarten die ze samen met de vissen van Everett verkocht. Gesterkt door de positieve reacties ging Maud op grotere canvassen schilderen, waarbij het huis dat zij en Everett deelden het grootste canvas bleek te zijn.

Als verhaal over een vrouw met een lichamelijke beperking die haar geluk vindt in een eigen stuk imaginaire wereld, laat Walsh ‘Maudie’ ogen als een baken van licht in een cynische duisternis. Helemaal schmaltzvrij is de film niet. Wat ietwat onvermijdelijk is in een biografie waarin sentiment en melo op vinkenslag liggen. Zeker in het tweede deel, waarin Maudie zich herenigt ziet met haar tante en een familiegeheim ontkracht ziet, gaat Walsh resoluut richting drama en niet zozeer richting historische relevantie.

Walsh weet soms niet altijd waar ze haar accenten moet leggen: wil ze een verhaal vertellen over een nationaal icoon of wil ze een verhaal vertellen over een ietwat naïeve en hoopvolle vrouw die toevallig goed kon schilderen? Soms duidelijk het een, soms duidelijk het ander. De vertolkingen houden de film overeind: Hawkins bezit de juiste graad van onschuld om Maud Lewis filmisch interessant te portretteren, en Ethan Hawke (die op de valreep Sean Bean verving) zorgt voor voldoende weerwerk als haar ietwat enigmatische echtgenoot.

Simon Couwens