Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Wakefield
Geen bloemen op zolder, ook geen spook op zolder, maar wel vaderlief op zolder. Die is het jachtige leven van alledag wat beu, is zelfs wat uitgekeken op zijn gezin en besluit zich dan maar te verbergen op zijn eigen zolder. Dit zonder dat zijn vrouw of kinderen dit weten. Tot hier het gegeven van een kortverhaal van literair luxebeest E.L. Doctorow (‘Ragtime’, ‘Billy Bathgate’) die zelf de mosterd ging halen bij een kortverhaal uit 1835 van Nathaniel Hawthorne (‘The Scarlet Letter’). De filmhonneurs worden waargenomen door Robin Swicord, die vooral als scenariste een mooi palmares kan voorleggen, waaronder haar bewerkingen van ‘Little Women’ en ‘The Curious Case Of Benjamin Button’.
Curieus is dus ook de zaak van Howard Wakefield (vertolkt door Bryan Cranston). Op het eerste zicht heeft hij alles wat zijn hartje en lichaam begeert: hij is een succesvol advocaat, heeft een vrouw (Jennifer Garner) en twee dochters. Tot blijkt dat de slop in het leven zit: hij vindt geen voldoening meer in zijn huwelijk van 15 jaar en wil iets anders … maar wat? Op een dag merkt hij dat hij vanop de zolder boven de garage een perfecte inkijk heeft in zijn eigen huis. Hij ziet zijn vrouw en kinderen en kan zich voor hen verbergen terwijl hij hen toch gadeslaat. Een bizar geval van voyeurisme en introspectie is het gevolg. Wakefield zondert zich uiteindelijk compleet af van de buitenwereld: hij laat niet alleen zijn gezin links liggen, ook op zijn werk laat hij hem niet meer zien. Voedsel zoekt hij in vuilnisbakken en zijn persoonlijke hygiëne laat hij verwateren zonder water, een occasionele stiekeme douche bij een buurman niet meegerekend.
Waar het heen moet met Wakefield is natuurlijk de vraag? Slaagt hij erin om met zichzelf in het reine te komen en de zin van zijn bestaan te ontdekken? Ontdekt hij dat hij een grote fout heeft begaan door zijn leven over de haag te gooien? Komt hij op het eind met hangende pootjes terug naar alles waaraan hij verzaakte of gaat hij gewoon vrolijk flierefluitend zijn eigen solitaire weg? Alles kan, niets moet.
Echt boeiend wordt Wakefields zoektocht helaas niet. Cranston is ontegensprekelijk een sterk acteur, maar niet een van dat kaliber dat van elk personage een bij de keel grijpend of naar het hart mikkend creatuur maakt. Howard Wakefield is dus geen Walter White, als je begrijpt wat we bedoelen. En ‘Wakefield’ is als film te kil en afstandelijk om ons warm te laten worden van de gekke man op zolder. Tussen de regels door zijn er wel doorboomdingen te rapen rond rouw, berouw, spijt en Bond Zonder Naam-wijsheden, maar een begeesterende film levert die deelverzameling niet op.