Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
American Made
Dat Tom Cruise geen dromen moet koesteren om in de voetsporen van Peter Cushing of Christopher Lee te stappen, bewees hij in 2017 door pijnlijk op de bek te gaan in het volledig misgecalculeerde ‘The Mummy’. Zijn tandpastaglimlach wel juist aanwenden deed meneer Cruise echter ook in 2017: de hoofdrol in Doug Limans op ware feiten gebaseerde ‘American Made’ leek hem zowaar volledig op het lijf geschreven, al is er geen enkele fysieke gelijkenis met het personage dat hij vertolkt.
Barry Seal was een rebelse American Dream-najager die na zijn carrière als lijnpiloot in de jaren zeventig drugs en wapens begon te smokkelen naar en uit Zuid-Amerika en uiteindelijk zelfs als informant voor het DEA zou werken. Dubbelverraad dat ervoor zorgde dat hij in 1986 een kopje kleiner werd gemaakt door huurmoordenaars in dienst van het Medellin-kartel.
Waar de waarheid begint en de fictie stopt is niet volledig duidelijk in ‘American Made’. Liman zelf noemt zijn film ‘een leuke leugen, geïnspireerd door ware feiten’. Dichterlijke vrijheden zijn er genoeg: het personage van CIA-tussenpersoon Monty Schafer (vertolkt door Domhnall Gleeson) is volledig fictief, Seal had pas tijdens zijn DEA-jaren voor het eerst rechtstreeks contact met Jorge Ochoa en Pablo Escobar, de nektapijtschoonbroer heeft nooit echt bestaan en het volledige CIA-luik schijnt weinig waarheidsgetrouw te zijn. Wat niet wegneemt dat het parcours van Barry Seal te gek is voor woorden en dat de man zijn geflirt met de mazen van de wet met recht en reden larger than life te noemen is.
En dat heeft Liman goed begrepen: halve waarheid of omfloerste leugen, Liman verfilmt de wederwaardigheden van Seal heel large met een swingende schwung, ziet alles tegelijk als een geschift eresaluut aan de jaren zeventig en tachtig en geeft tegelijkertijd de buitenlandpolitiek van de Reaganadministratie een veeg uit de pan, met uitlopers tot de Iran-Contra-affaire. Limans liefde voor het rebelleske levert een prima film af, zij het er een die nooit briljant wordt en de hoogtes van pakweg ‘The Wolf Of Wall Street’ niet evenaart, nog zo’n American Dream-verkrachting waarin excessen de bovenhand voerden.
Maar je kan een film niet echt veroordelen om wat hij niet is, natuurlijk. Wel beoordelen om wat hij wel is. En in het geval van American Made is dat een übergeestige karakterstudie, in aanzienlijke mate meegedragen door Cruises charisma en Limans gevoel voor humor en tempo. Die waren trouwens ook al te voelen en te smaken in hun vorige samenwerking, de bij tijd en wijlen heerlijke sf-parabel ‘Edge Of Tomorrow’. Als het klikt, dan klikt het.
Barry Seal was een rebelse American Dream-najager die na zijn carrière als lijnpiloot in de jaren zeventig drugs en wapens begon te smokkelen naar en uit Zuid-Amerika en uiteindelijk zelfs als informant voor het DEA zou werken. Dubbelverraad dat ervoor zorgde dat hij in 1986 een kopje kleiner werd gemaakt door huurmoordenaars in dienst van het Medellin-kartel.
Waar de waarheid begint en de fictie stopt is niet volledig duidelijk in ‘American Made’. Liman zelf noemt zijn film ‘een leuke leugen, geïnspireerd door ware feiten’. Dichterlijke vrijheden zijn er genoeg: het personage van CIA-tussenpersoon Monty Schafer (vertolkt door Domhnall Gleeson) is volledig fictief, Seal had pas tijdens zijn DEA-jaren voor het eerst rechtstreeks contact met Jorge Ochoa en Pablo Escobar, de nektapijtschoonbroer heeft nooit echt bestaan en het volledige CIA-luik schijnt weinig waarheidsgetrouw te zijn. Wat niet wegneemt dat het parcours van Barry Seal te gek is voor woorden en dat de man zijn geflirt met de mazen van de wet met recht en reden larger than life te noemen is.
En dat heeft Liman goed begrepen: halve waarheid of omfloerste leugen, Liman verfilmt de wederwaardigheden van Seal heel large met een swingende schwung, ziet alles tegelijk als een geschift eresaluut aan de jaren zeventig en tachtig en geeft tegelijkertijd de buitenlandpolitiek van de Reaganadministratie een veeg uit de pan, met uitlopers tot de Iran-Contra-affaire. Limans liefde voor het rebelleske levert een prima film af, zij het er een die nooit briljant wordt en de hoogtes van pakweg ‘The Wolf Of Wall Street’ niet evenaart, nog zo’n American Dream-verkrachting waarin excessen de bovenhand voerden.
Maar je kan een film niet echt veroordelen om wat hij niet is, natuurlijk. Wel beoordelen om wat hij wel is. En in het geval van American Made is dat een übergeestige karakterstudie, in aanzienlijke mate meegedragen door Cruises charisma en Limans gevoel voor humor en tempo. Die waren trouwens ook al te voelen en te smaken in hun vorige samenwerking, de bij tijd en wijlen heerlijke sf-parabel ‘Edge Of Tomorrow’. Als het klikt, dan klikt het.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.