Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Christmas Chronicles
Twee kerstklassiekers heeft Chris Columbus op zijn naam staan. Een als scenarist (‘Gremlins’) en een als regisseur (‘Home Alone’). Als je de sequel daarop meetelt, kom je zelfs aan drie maretakklassiekers. Met wat goede wil zou je deze door Columbus meegeproduceerde ‘The Christmas Chronicles’ ook als een klassieker kunnen beschouwen, maar dan doe je zelfs ‘Home Alone 2: Lost In New York’ oneer aan.
Deze Netflixproductie zal immers enkel maar de minst veeleisende kerstkijkers kunnen charmeren. En waarschijnlijk ook een flink deel van de Kurt Russell-fanclub, want zijn centrale kerstmanvertolking is eigenlijk de enige reden om deze film een aanvaardbare kijkkans te geven. Dat Russell er met baard en rood pak als een archetypische Santa uitziet verklaart alvast samen met zijn enthousiasme waarom dit een goede castingkeuze was.
Columbus schreef officieel niet mee aan het script, maar toch is zijn invloed duidelijk merkbaar. ‘The Christmas Chronicles’ lijkt op momenten wel een doorslagje van zijn ‘A Night On The Town/Adventures In Babysitting’ met een focus op nachtelijke avonturen in de grootstad Chicago. De elfjarige Kate en haar oudere broer Teddy komen op kerstavond - terwijl hun moeder nachtdienst draait in het ziekenhuis - oog in oog te staan met een cadeau-uitdelende kerstman. De nieuwsgierige Kate springt in de slee, en voor je naaldtakkententententoonstelling kan zeggen vliegen Kate en Ted als verstekeling mee met de slee van de kerstman. Die uiteraard crasht, waarop de kerstman met zijn twee onwillige passagiers op zoek moet naar zijn verdwenen rendieren, zijn zak met cadeaus en zijn muts met magische krachten. En dat het liefst voordat de zon opkomt op kerstavond, omdat het anders een cynische feestdag wordt zonder kerstpeis en -vree.
Regisseur Clay Kaytis was ooit hoofd van Disneys animatieafdeling en werkte als animator mee aan Disneytitels van ‘Pocahontas’ tot ‘Frozen’. Zijn eigenlijke regiedebuut kwam er met het lawaaierige ‘Angry Birds’ en ook voor zijn eerste live actionprent zoekt hij zijn heil in animatiegags met weinig diepgang. Frappant is wel dat het budget voor de visuele effecten blijkbaar niet zo toereikend was: je kan zelfs humbuggewijs besluiten dat het legertje elfen en de rendieren die de film bevolken geen realistisch ogend garantiebewijs meekregen. De kerstmagie spat er niet meteen vanaf, waardoor het eigenlijk continu wachten blijft op een alerte Russell die tijdens de meest geïnspireerde momenten de draak steekt met de dikke manier waarop hij in vol ho ho ho-ornaat frisdrankgewijs wordt voorgesteld.
Schaarse opflakkeringen in een weinig ambitieuze film die niet hoog mikt en daardoor ook niet echt hoog vliegt.