Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Fahrenheit 9/11
Twee jaar na het interessante, vakkundig ingeblikte ‘Bowling For Columbine’, draaft Michael Moore aan met zijn meest controversiële film tot op heden: ‘Fahrenheit 9/11’, waarin hij op schaamteloos manipulatieve wijze het Amerikaanse volk wil overtuigen bij de komende verkiezingen niet op George W. Bush te stemmen. ‘Fahrenheit 9/11’, die bovendien de Gouden Palm in Cannes wegkaapte, ligt erg gevoelig.
Nog nooit zijn de meningen over een film zó verdeeld geweest nog voor hij in de zalen te zien was, het oordeel dat iemand over deze prent velt staat blijkbaar gelijk met de politieke voorkeur. Flauwekul! Zonder enig standpunt in te nemen, moeten we immers toegeven dat Moores film een uitermate eenzijdige vertoning is geworden. Alle potentiële goede bedoelingen ten spijt - Moores analyses bevatten ontegensprekelijke waarheden - hebben we toch het gevoel dat Moores prent niet meer is dan een goedkope propagandastunt. Quasi iedereen (enkel Britney Spears zorgt voor de uitzondering!) drukt op allerlei verschillende wijzen hun afgrijzen uit voor de op slinkse wijze verkozen president - de openingsscènes waarin Moore deze kwestie blootlegt zijn interessant en doen zelfs nog het beste verhopen.
De regisseur, die in ‘Fahrenheit 9/11’ beduidend minder on screen te bespeuren is, vult zijn nogal onevenwichtige film met massa’s interviews, feiten en nieuwsflashes. In het eerste uur houdt hij er het tempo goed in en weet hij de kijker moeiteloos in zijn greep te houden. Met soms ludieke commentaar en geestige intermezzo’s, een sfeervolle soundtrack - zowel The Animals als The Go-Go’s passeren de revue - en bovenal een blitse, sterke montage, zou hij zelfs een categorieke Bush-supporter weten te amuseren. Iets over halverwege wordt Moore overmoedig en gaat zijn prent de verkeerde kant uit. Hij is zo gebrand om de inmiddels zwaar onder vuur genomen president een onverbiddelijke mokerslag toe te dienen dat hij vergeet aandacht te besteden aan een goede, documentarische opbouw. Het tweede deel is een aaneenschakeling van schokkende oorlogsbeelden, die we ten tijde van de Irak-oorlog ook op het nieuws te zien kregen. Om dan nog maar te zwijgen - en daarmee gaat Moore helemaal over de schreef - over de scènes van de huilende vrouw, die haar zoon verloor in de oorlog. Oké, het is allemaal heel erg, maar we hebben Moore niet nodig om ons daarop te wijzen. ‘Fahrenheit 9/11’ is een baanbrekende en misschien wel belangrijke film, maar toch hebben we het gevoel dat Moore met zijn manipulerende retoriek vooral op de rug van de gewone man wilde scoren!