Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
They Cloned Tyrone
Ouder dan oud en helemaal niet zo nieuw als het lijkt: black science fiction en afrofuturism. Saaifaaistromingen met literaire wortels die grosso modo teruggaan tot het begin van de twintigste eeuw - eigenlijk zelfs al wat vroeger - en dus bij lange na niet opgestart zijn door Jordan Peeles 'Get Out', al gaf hij er de black sci-fi wel een serieuze en eigentijdse horrorschop mee onder het gat. En toen moest zijn 'Us' nog komen.
In wezen dus fantastische verhalen die door een Afro-Amerikaan(se) zijn geschreven/geproduceerd/geregisseerd en waarin meestal ook een stuk Afrikaanse cultuur zit vervlochten. En waarin er vaker niet dan wel ook maatschappelijke kritiek te vinden is. Al is 'Get Out' niet meteen de film waarmee je dit maf getitelde 'They Cloned Tyrone' kan of moet mee vergelijken. Dit langspeeldebuut van Juel Taylor deelt meer DNA met Boots Rileys geschifte 'Sorry To Bother You', maar is gelukkig een veel betere film. En eigenlijk moet je nergens mee vergelijken, daar 'They Cloned Tyrone' wel degelijk een eigen smoel heeft waarmee hij het midden houdt tussen een absurde komedie, een blaxploitatieparodie, een maatschappijkritische satire en een dikke vette knipoog naar 'Invasion Of The Body Snatchers'.
‘t Is dus om te lachen, al is de insteek een onverholen sciencefictionmysterie. Een waarin straatdrugdealer Tyrone (John Boyega) door een concurrent wordt neergeschoten - daar is het een straatoorlog voor. Morsdood behoort hij te zijn, maar de andere dag zit hij - als ware hij overgenomen door een podduplicaat - terug in zijn zetel, zonder zelf weet te hebben van zijn miraculeuze terugkeer. Gelukkig zijn pooier Slick Charles (Jamie Foxx) en een van zijn dames (Teyonah Parris) zo vriendelijk om hem daarop te wijzen. Waarop het drietal op onderzoek uittrekt en op het spoor komt van een overheidscomplot waarin … aha, kijken is weten, staat hier dan.
Al zal het je niet helemaal weten daar Taylor en coscenarist Tony Rettenmaier naar de climax toe ietwat de verhaalpedalen verliezen. Het hoe, wie en wat wordt daarbij niet tot in alle details uitgewerkt en tegelijkertijd ook wat overladen - al is het wel duidelijk op welke pleister ze de wonde leggen … excuus, op welke wonde ze de pleister leggen. Zo gaat dat nu eenmaal met overheidscomplotten kan je besluiten, je kan het ook zien als slordig schrijven.
Maar feit is dat de kleine letters eigenlijk toch ondergeschikt zijn aan de grote. En die laten je weten dat 'They Cloned Tyrone' een voor de tachtig procent van de tijd uitstekende komedie is. En dat is dan weer te danken aan het slimme schrijven van Taylor en Rettenmaier. Hun zelfreferentiële en zelfs in popcultuur gravende niggah oneliners en dialogen zorgen immers voor twee uur aardig vertier. Temeer omdat Taylor drie uitstekende acteurs vond om die zinsneden in filmgoud te vertalen. Boyega bewijst eens te meer dat hij meer kan dan naar groene schermen staren in een galaxie hier ver vandaan, Parris openbaart zich als een komische diamant en Foxx is in geen tijden zo alert en bij de pinken geweest als hier. Wat die hier allemaal uit zijn botten slaat … kijk met de modus op Engelse closed captions om alle finesses tot in de meest fijnzinnige ho in je trommelvlies te laten doordringen.
En dat trommelvlies kan in principe ook niet te klagen hebben over de gevarieerde soundtrack waarop tussen hedendaagse geluiden onder meer Michael Jackson met 'Don’t Stop Till You Get Enough', Diana Ross met 'Love Hangover' en Alicia Myers met 'I Want To Thank You' klassiek komen voorbijfietsen, en waarvoor zelfs Erykah Badu zo vriendelijk was om haar livefavoriet 'Tyrone' helemaal opnieuw op te nemen met een aangepaste tekst.
Fijn filmpje dus, zij het bij en tijd wijlen - en zeker in het tweede uur - een tikkel (te) hobbelig.