Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Candy Cane Lane
Jingle bells, jingle bells en tutti bij nacht liggende herders quanti … Eddie Murphy werpt zich dit jaar ook op de kerstboomfilmmarkt. Onder regie van Reginald Hudlin, met wie hij een eeuwigheid geleden 'Boomerang' draaide en onder producentauspiciën van oudgediende Brian Grazer. De bioscoop haalt hij er niet meer mee, daar Murphy inmiddels vooral zijn tijd verdeeld tussen producties op Netflix en Amazon Prime.
'Candy Cane Lane' is in hoofdzaak een veredelde kinderfilm, dus een scheldende Murphy krijg je hier niet te zien. Rust in vrede, Billy Ray Valentine. De Murphy die hier een kersttrui aantrekt is een brave familieman, waarvan enkel zijn trademarkgrijns (heel af en toe) herinnert aan ’s mans hoogdagen. Los daarvan: dit is geenszins de slechtste familiekomedie uit Murphy’s portfolio, ook al is het er een die uiteindelijk de middelmaat nauwelijks weet te overstijgen. Zeker niet in het suikerzeemzoete shiny happy family people-luik.
Murphy’s Nick Carver wordt vlak voor de kerst ontslagen bij de firma waar hij al een lange tijd werkte: besparingen, je kent het wel. Gelukkig voor hem maakt zijn echtgenote Carol (Tracee Ellis Ross) net kans op promotie. En valt er honderdduizend dollar te verdienen voor het gezin dat met de mooiste kerstversiering in de wijk weet uit te pakken. Een wedstrijd die Murphy ten koste van alles wil winnen. Onwetend sluit hij daarbij een Faustiaans contract af met een afvallige en gemene elf (Jillian Bell). Hij krijgt dan wel de mooiste boom en dito versieringen, indien hij en zijn familie – drie brave kinderen rijk – er niet in slagen om voor acht uur op kerstavond de vijf gouden ringen uit de ‘twaalf dagen van kerstmis’-rijm te bemachtigen verandert hij in een levend miniatuur kerstboomornament.
'Candy Cane Lane' schippert tussen saaie familiedrab en Robert Zemeckis-achtige speciale effecten. Een evenwicht vinden lukt nauwelijks: de prent valt herhaaldelijk stil en kent nogal wat heropstartmomenten. De we all stand together-familiescènes vallen daarbij plat op het achterwerk terwijl de minimens- en andere visuele effecten een deel van de meubelen weten te redden. Maar in elkaar klikken doet de prent niet. Voor de helft humbug, voor de helft een season to be een beetje jolly, deze kwinkslagsuikerstoklaan. Maar wie de glimlach niet eert is de schaterlach niet weerd zeker?
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.