Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
A Good Person
Eigenlijk kan je - in een boze bui en op een kwade dag - zeggen dat de carrière van Zach Braff nooit echt van de grond is gekomen. Toch niet die als regisseur. Als acteur kreeg hij voor zijn rol in de televiereeks ‘Scrubs’ ettelijke Emmy en Golden Globe nominaties, dus dat zat destijds wel snor. Maar als filmmaker wilde het nog niet echt lukken. Zijn coming of age-debuut ‘Garden State’ uit 2004 plaatste hem even op de hoogte van Cameron Crowe, maar naderhand had Braff het moeilijk om nog als regisseur respectabel te zijn.
Opvolger ‘Wish I Was Here’ uit 2013 financierde hij gedeeltelijk met een KickStarter-campagne, en ook de misdaadkomedieremake ‘Going In Style’ sloeg maar weinig gensters in 2017. Nochtans kon hij voor die film rekenen op de aanwezigheid van Michael Caine, Morgan Freeman en Alan Arkin. Zes jaar later tekent Freeman ook present voor Braffs vierde film ‘A Good Person’. Een film die vooral door de sterke vertolking van Florence Pugh overeind blijft. Het script zelf is immers een voorspelbare melodramatische afvinkpuzzel. Door Zach geschreven tijdens het coronajaar, en blijkbaar was er dan maar weinig te lachen.
Pugh kruipt in de huid van de flamboyante Allison. Schijnbaar alles om gelukkig te zijn, maar het noodlot ligt op de loer. Tijdens een moment van onoplettendheid (neen, het is niet slim om op je smartphone te tokkelen als je aan het rijden bent) rijdt ze bij wegenwerken tegen een kraan en bij dat ongeval komen haar toekomstige schoonzus en -broer om het leven. Zelf geraakt ze levend uit het ongeval, maar niet ongeschonden. Een jaar na het ongeval is haar relatie met haar toenmalige toekomstige echtgenoot afgeblazen, en om haar depressie te baas te kunnen stort ze zich op pijnstillers. Haar ooit toekomstige schoonvader (Freeman) staat dan weer in voor de opvoeding van zijn kleinkind na de dood van zijn dochter/haar moeder in het ongeval. Wanneer Pugh Freeman tegen het lijf loopt tijdens een AA-meeting ontstaat er tussen de twee een verrassende verstandhouding, wars van de tragiek die hen een jaar eerder overviel.
Koning melodrama regeert in een script dat te voorspelbaar is om diepdramatisch onder de huid te kruipen. Wat niet wil zeggen dat Braff het kind volledig met het badwater weggooit. Zoals gezegd houdt Pugh de film recht, en dat levert zelfs als het verhaal wat zijn weg zoekt subantieel sterke scènes op. En daarnaast is het ook fijn om Freeman nog eens zijn tanden te zien zetten in een substantiële rol naast de overdaad aan B-actieprenten waar hij momenteel nogal veelvuldig contractueel zijn handtekening onderzet.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.