Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
A Fine Mess
Geen film die zichzelf een betere titel kon kiezen dan ‘A Fine Mess’, een kolderieke komedie van Blake Edwards, die perfect levert wat hij belooft, namelijk een gezellig rommeltje.
We volgen de clowneske avonturen van twee nitwits - zoals zo vaak bij duo's is één van de twee de denker en de andere de klunzige doener - die er op een dag getuige van zijn dat een renpaard gedopeerd wordt. Ze worden opgemerkt, maar weten toch te ontsnappen. De twee vrienden proberen van de situatie gebruik te maken om aldus een extra zakcentje te verdienen - hoe zou je zelf zijn? - maar als een hoge maffiapief zijn, weliswaar even stuntelige, pionnen eropuit stuurt om het duo op de hielen te zitten, wordt de grond wel erg heet onder hun voeten.
‘A Fine Mess'’ geregisseerd door humorcineast Blake Edwards, vertelt niet zozeer een origineel of sterk uitgewerkt verhaal, maar boogt op enthousiaste en doorleefde vertolkingen van het olijke duo. Ted Danson is geen grote ster - hoewel niet onbekend, heeft hij in z’n carrière nooit écht hoge toppen gescheerd - maar dat er met z'n komische timing niets mis is, bewijst hij hier aan de lopende band. Z'n schermpartner Howie Mandel stond helemaal niet vooraan toen ze het acteertalent aan het uitdelen waren, maar toch weet hij af en toe eens een 'cheap laugh' te scoren. Al was het maar door een gekke bek te trekken of een kemel te schieten waar zelfs Laurel & Hardy het schaamrood van op de wangen zouden krijgen. Dat ‘A Fine Mess’ uiteindelijk niet de komische hit is geworden die hij potentieel wel in zich draagt, is volledig te wijten aan het nogal magere script dat iets te weinig goeie grappen bevat en dat al vanaf de eerste minuten baadt in tenenkrommende voorspelbaarheid.
We beseffen wel dat we onze verwachtingen niet te hoog mogen stellen bij dergelijke producties, maar gelet op het feit dat een ancien als Blake Edwards in het regiestoeltje zetelt, kunnen we normaal toch wel iets verwachten. Maar misschien was diens enige doelstelling een ode brengen aan de typische, groteske en tongue in cheek screwballkomedies uit de jaren veertig en vijftig. Niet dat hij dan in z’n opzet geslaagd is, maar de uitzinnige vertolkingen - ook die van bad guy Richard Mulligan en de steevast als maffioso gecaste Paul Sorvino - stralen alvast dezelfde geinige ‘overacting’ uit.